Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί

και να χαμογελάς. Να μην σιχτιρίζεις τη μέρα που θα ξετυλιχτεί μπροστά σου. Να σηκώνεσαι με χαρά, να φτιάχνεις τον καφέ σου με χαμόγελο και να ανυπομονείς να βγεις απ'το σπίτι.

Σκέψου πόσο όμορφη ζωή θα ήταν αυτή. Είναι έτσι η ζωή σου; Τέλεια. Δεν είναι; Τί μπορείς να κάνεις για να την αλλάξεις; Κλείσε τα μάτια και σκέψου το πρώτο πράγμα που θες να κάνεις. Ας είναι και η μεγαλύτερη βλακεία, δεν με νοιάζει. Πες "εγώ για να νιώσω ευτυχία θέλω το τάδε πράγμα στη ζωή μου". Και μετά αναρωτήσου για τους λόγους που δεν το ζεις ήδη.

Ποιος σου στέκεται εμπόδιο; Είναι κάποια ανίκητη δύναμη; Μάλλον όχι, δεν υπάρχουν πολλά ανίκητα πράγματα στη ζωή. Μήπως είναι κάτι που του δίνεις εσύ υπερβολική αξία και το κάνεις να μοιάζει ανίκητο; Μήπως είναι στο χέρι σου τελικά; Μήπως δεν έχεις τη δύναμη να αποδεχτείς ότι είναι στο χέρι σου, ώστε να τολμήσεις το πρώτο βήμα προς την αλλαγή πλεύσης;

Σχόλια

Ο χρήστης Ελβιρα είπε…
Θα το διαβαζω τις μερες που νιωθω σκατα και δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι
Ο χρήστης Thunder είπε…
Θα στο κάνω ταπετσαρία στο ταβάνι σου.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω