πρέπει να είμαι ενήλικας και φοβάμαι μέσα μου αυτό το βάρος. Και δεν έχει να κάνει με το αν μπορώ να τα καταφέρω ή όχι, δεν έχω αμφιβολίες. Είναι που με κουράζει να παίρνω πάντα μόνη μου το βάρος.
Και όταν λέω «μόνη μου», δεν εννοώ ότι θέλω κάποιον να του πετάξω πάνω του αυτό το 50% του βάρους. Δεν θα νιώσω καλύτερα με αυτό. Εννοώ ότι έχω ανάγκη να νιώσω αυτό το χέρι στον ώμο, και λίγα όμορφα λόγια. Κάνω ζογκλερικά με πολλά πράγματα ταυτόχρονα αυτή τη στιγμή και όλα θέλουν λεφτά. Δεν σου κρύβω ότι ζηλεύω αυτούς που δεν αγχώνονται με τέτοια πράγματα. Απ' έξω φαίνεται μαγικό το να τα βρίσκει κάποιος όλα έτοιμα, δε νομίζεις;
Περιμένω να δω αν θα σταματήσω ποτέ να χτίζω το μέλλον μου, μπορεί όταν πεθάνω. Είναι αυτή η φαγούρα που με πιάνει όταν καταφέρω κάτι, και θέλω να πάω ακόμα πιο πάνω, για το ακόμα καλύτερο. Έχει κάτι ηδονικό η φασούλα αυτή. Αυτό το «αυτά που έχω τα έχτισα μόνη μου με τον ιδρώτα μου και είναι δικά μου». Κάθομαι στην πολυθρόνα με το λάπτοπ αυτή τη στιγμή -τηλεεργασία σήμερα- και κοιτάζω γύρω μου και χαμογελάω σα χαζή για αυτούς τους τέσσερις τοίχους μέσα στους οποίους βρίσκομαι. Μπορεί το σπίτι να είναι μία τρύπα, αλλά αυτό δεν με πείραξε ούτε μία στιγμή. Γιατί είναι ολοδικό μου αυτό το σπίτι. Το ίδιο και με το αμάξι μου. Μπορεί να μην είναι και πολύ όμορφο, αλλά με έχει πάει παντού. Με πήγε στις πρώτες μου διακοπές, στην ορκομωσία μου, σε ένα σωρό ταξίδια με έχει πάει. Και δεν γκρινιάζει το δόλιο, ποτέ. Ακόμα και τώρα που κόπηκε ο καθρέφτης του και τον έχω στερεώσει με σπάγγο, δεν γύρισε να μου πει «κυρά μου πού με πας με τον καθρέφτη δεμένο σαν γκιούλμπασι;».
Πρέπει να τον φτιάξω κάποια στιγμή τον καθρέφτη.
Σχόλια