και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας.
Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει.
Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω πολύ υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης, πράγμα που με οδηγεί στο να στεναχωριέμαι σχετικά εύκολα για πράγματα. Αν κάποιος κάνει κάτι σε μένα πχ, νιώθω πολλά αρνητικά συναισθήματα. Θα περίμενες ότι με πνίγει το δίκιο μου, ίσως. Αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πέρα από αυτό.
Λόγω της ενσυναίσθησης που έχω, θέλω να είμαι σωστή απέναντι στους άλλους. Όταν κάποιος δεν είναι σωστός απέναντί μου, είναι λες και μειώνεται η δύναμη και η ικανότητα μου να συνεχίσω να μπαίνω στα παπούτσια των γύρω μου και να έχω την ποιότητα που θέλω να έχω ως άνθρωπος. Λες και είναι μάταιο να προσπαθώ να είμαι αυτή που είμαι, απ' τη στιγμή που όλα γύρω μου είναι μια βλακεία και μισή. Είναι δηλαδή σα να γίνεται μία μάχη στο κεφάλι μου, στην οποία παλεύουν η ενσυναίσθηση με τη μισανθρωπιά.
Θα με έχεις ακούσει σίγουρα κάποιες φορές να είμαι απότομη ή απόλυτη σε σχέση με κάποιο ζήτημα, έχοντας γνώμη αρνητική. Ο πυρήνας μου δεν είναι έτσι, όμως. Έτσι με έχουν κάνει οι καταστάσεις. Αυτό το κείμενο κολλάει και με το χθεσινό, με το παιδί. Έχω τόση ανάγκη να δω το καλύτερο στον κάθε άνθρωπο, να πιστέψω ότι έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά στο τέλος αρκετοί καταλήγουν να με απογοητεύουν. Να, τώρα ένιωσα άσχημα που είπα ότι με απογοητεύουν οι άνθρωποι και ήθελα να προσθέσω «αλλά είμαι σίγουρη ότι κι εγώ έχω λάθος συμπεριφορές ενίοτε». Όχι. Δεν μιλάμε για μένα τώρα, αλλά για το πώς με κάνουν να νιώθω οι γύρω μου. Έχω δικαίωμα να είμαι απογοητευμένη.
Κάποιες φορές είναι πολύ κουραστικό να βρίσκομαι στο κεφάλι μου. Ώρες ώρες θα μου άρεσε πολύ να μην νοιάζομαι τόσο. Παρόλα αυτά, ταυτόχρονα δεν θα ήθελα να είμαι κάτι αλλιώτικο από αυτό που είμαι.
Σχόλια