Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Νομίζεις ότι θα έχω κρεβάτι

κάποια στιγμή; Εγώ νομίζω πως ναι. Μετά από ενάμιση χρόνο έχω ξεχάσει πώς είναι να έχει κανείς υπνοδωμάτιο. Αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν μου λείπει σαν έννοια. Πάντα άραζα στην πολυθρόνα μου. Το υπνοδωμάτιο το είχα μόνο για ύπνο. 
Αυτό που μου λείπει είναι να έχω καναπέ. Μου φαίνεται πολύ περίεργο τις λίγες φορές που μαζεύονται τα σκεπάσματα και χρησιμοποιείται ως καναπές. Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να έχω κρεβάτι εδώ μέσα, γιατί τότε θα έμοιαζε με φοιτητικό σπίτι.
Μου λείπει το στρώμα του κρεβατιού μου πάντως, αλλά ευτυχώς έχει βγει πολύ άνετος ο καναπές αυτός. Επίσης θέλω να πάρω πράγματα για τους τοίχους σιγά σιγά, είναι πολύ άδειοι για τα γούστα μου. 
Έχω αρχίσει και δεν θέλω τη συγκεκριμένη πολυθρόνα. Την είχα πάρει όταν είχα συγκεκριμένο μπάτζετ οπότε δεν είχα απαιτήσεις, αλλά τώρα θέλω κάτι που να αντιπροσωπεύει περισσότερο την αισθητική μου. Δυστυχώς για μένα, την αισθητική μου την αντιπροσωπεύει πολυθρόνα που δεν μπορώ να σηκώσω μόνη μου από το βάρος και αυτό είναι ένα γεγονός που δεν με κάνει να νιώθω άνετα. Και ο καναπές μου μου δίνει την ίδια άσχημη αίσθηση. Το ότι χρειάζεται να έχω και άλλα άτομα εδώ για να μεταφερθεί ο καναπές (και ότι δεν μπορώ μόνη μου) με κάνει να νιώθω ότι πνίγομαι. Γενικά όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου, χωρίς βοήθεια, πνίγομαι.
Γενικά δεν είναι πολύ υγιές αυτό, χαίρω πολύ. Αλλά είναι η κατασκευή μου τέτοια, που σημαίνει ότι δεν μπορώ να το αλλάξω ως δια μαγείας. Μόνο να το διαχειριστώ μπορώ. Όταν πρέπει να βασίζεσαι όλη σου τη ζωή στις δικές σου πλάτες, όταν οι γύρω σου σου υπόσχονται πράγματα και εν τέλει δεν τα κάνουν, μετά πώς να εμπιστευτείς; Θέλει κόπο το να ρίξεις τις άμυνές σου και να εμπιστευτείς ότι κάποιος είναι ομάδα μαζί με εσένα και ότι δεν είσαι μόνος στο παιχνίδι.
Γι'αυτό το λόγο δεν μπορώ να ακούω πολλές κουβέντες. Προτιμώ κάτι να γίνει ξαφνικά, σαν ευχάριστη έκπληξη, παρά να με έχει διαβεβαιώσει κάποιος ότι θα γίνει και να μην γίνει. Τότε γίνομαι ακόμα πιο στρείδι απ' ο,τι είμαι ήδη. Αν ήταν ανοιχτή μία μικρή χαραμάδα στο κέλυφος μέχρι εκείνη την ώρα, κλείνει ερμητικά πλέον.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω