και τελείως ξαφνικά. Έχω περάσει πολύ όμορφα τις προηγούμενες ημέρες, αλλά ταυτόχρονα είναι λες και περπατάω με ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου. Νιώθω ταύτιση με τον γαϊδαράκο απ' το Winnie the Pooh. Όλο ξεκουμπώνεται η ουρά μου και όλο ψάχνω να τη βρω. Νιώθω λες και η καρδιά μου είναι μια πύρινη μπάλα και έχω μόνο τρύπιες ομπρέλες για να την προστατεύσω απ' το σύννεφο. Νόμιζα ότι αν γράψω όλα τα θετικά πράγματα που βιώνω, θα μου φτιάξει η διάθεση, αλλά εν τέλει χάλασε χειρότερα γιατί έπεσα ξαφνικά απ' τα ψηλά στα χαμηλά. Νόμιζα ότι αν γράψω τα αρνητικά, θα ξαλαφρώσω. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Και δεν ξέρω αυτή τη στιγμή πόσον καιρό θα μου πάρει (πάλι) μέχρι να βρω τη λιακάδα μου. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι καλά αλλά αυτές τις μέρες έχω ενέργεια μόνο για να υπάρχω. Απλά να υπάρχω. Και δεν αντέχω να ενοχλείται η ύπαρξή μου, έτσι στο άκυρο. Μπούχτησα. Μπορεί να πρέπει να φύγω, αλλά να πάω πού; Να κάνω τι; Δεν ξέρω. Μόνο να φύγω μακριά θέλω. Και θέλω ταυτόχρονα να με αφήσουν όλοι ήσυχη αλλά δεν αντέχω στη σκέψη ότι δεν θα με ψάξει κανείς. Όλο με ρωτάνε τί κάνω, καλά τους λέω ότι είμαι.
μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο. Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.
Σχόλια