και ήταν μία σούπα το μέσα μου. Και ένιωθα σαν παιδάκι που έκανε σκανταλιά όσο σε κρατούσα. Είναι που είχαμε πιει και οι δύο. Κανένας έλεγχος. Μαζευόμαστε πάλι στα λαγούμια μας όμως τώρα, ναι; Μόλις λάβω μήνυμα ότι είσαι καλά, θα ξαναμπλοκάρω το τηλέφωνο. Δεν ξέρω τί δύναμη με έσπρωξε να το ξεμπλοκάρω. Εν τω μεταξύ δεν πίστευα ότι θα έρθεις γιατί έχω συνηθίσει να απογοητεύομαι. Κοίτα να δεις. Περίεργα πράγματα συμβαίνουν.
μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο. Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.
Σχόλια