ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ.
Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν.
Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο.
Δεν νιώθω πολύ καλά που το γράφω αυτό γιατί φοβάμαι μην το διαβάσεις αλλά μετά θυμάμαι ότι είναι το ημερολόγιό μου και σκέφτομαι επίσης ότι σιγά μην το διαβάσεις. Έχω βγάλει το λινκ απ' το προφίλ μου κιόλας, για να μην τύχει και μπει κανένας άσχετος.
Θα μου πεις, γιατί δεν τα γράφεις στο τετράδιο; Νομίζω ότι με πνίγουν τόσο οι λέξεις που τις νιώθω πολύ στριμωγμένες στο τετράδιο. Δεν ξέρω να το εξηγήσω καλά. Είναι λες και έχω καρτουνίστικα σύννεφα στο κεφάλι μου, τα οποία τσακώνονται για το ποιο θα βγει πρώτο.
Καταλάθος έπεσα πάνω σε ένα ουκρανικό μαγαζί στη Μπενάκη την Κυριακή, στο οποίο είχα πάει το 2018 και έχω ενθουσιαστεί. Είχα φάει μια εξαιρετική σούπα τότε και ακόμα τη μελετάω. Δεν ήξερα την Αθήνα τότε, πήγαινα όπου με πήγαιναν. Που λες, το είδα απ'έξω το μαγαζί και ενθουσιάστηκα σαν μικρό παιδί. Να πάμε, θα σου αρέσει.
Εν τώ μεταξύ θα μου πεις ότι έχεις ήδη πάει και θα ξενερώσω τη ζωή μου, το βλέπω.
ΥΓ.
Οκ, τελικά τα διαβάζεις. Έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό. Εντάξει; Εντάξει.
Σχόλια