Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μπλέχτηκα σε μία λούπα

χωρίς να πάρω χαμπάρι τίποτα. Με έπρηζαν να πάω παρακάτω και να πάω παρακάτω, μα το δικό τους παρακάτω σήμαινε να βρω κάποιον να ασχολούμαι. Κάποιον που να μην είσαι εσύ, ουσιαστικά.

Οκ, λέω, πάμε. Θα το δοκιμάσω και αυτό, για να σταματήσετε να με πρήζετε. Ξεκίνησα να μιλάω με κάμποσους ταυτόχρονα, μια αγγαρεία ίσα για να πω ότι προσπαθώ, πες. Αδιάφορο το σκηνικό, γενικά.

Βγαίνω με τον έναν για ποτό και φαγητό. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, είπα απλά να το δοκιμάσω. Περιληπτικά θα σου πω: μένει ακόμα με τους δικούς του, έκανε τον σταυρό του μόλις ήρθε το φαγητό. Κάνε λίγο εικόνα τη μούρη μου. Όπως καταλαβαίνεις, για αυτούς αλλά και κάτι έξτρα λόγους, έληξα την όποια επικοινωνία.

Ένας άλλος μου είπε να μην χρησιμοποιώ δύσκολες λέξεις (κάποια στιγμή με ρώτησε τί σημαίνει «πομπώδης»), με ρώτησε αν με πειράζει να μην ξέρει καλή ορθογραφία ο άλλος, τέτοια όμορφα. Δηλαδή έχω καλλιεργήσει τον εαυτό μου μέχρι ενός σημείου, για να συναναστρέφομαι με άτομα με τα οποία δεν θα μπορώ να επικοινωνήσω σε απλά ελληνικά; Και μιλάμε για μένα έτσι; Που γράφω ολόκληρα κατεβατά από χόμπι.

Και εν τέλει τα 'βαλα κάτω και κατάλαβα ότι το «παρακάτω» των παντρεμένων/δεσμευμένων φίλων μου, δεν είναι ίδιο με το δικό μου. Το δικό μου παρακάτω έχει μία ανεμελιά και μία ελευθερία που δεν μπορώ να θυσιάσω για κανέναν. Κατάλαβα ότι έχουμε λίγο διαφορετικούς ορισμούς για την ευτυχισμένη ζωή. Ο δικός μου ορισμός δεν έχει σαν προαπαιτούμενο να κρατάω από τον ώμο κάποιον σαν αξεσουάρ, απλά για να γεμίζει μία άδεια θέση.

Φοβούνται τη μοναξιά και το προέβαλαν πάνω μου αυτό, νομίζω. Αλλά δεν φταίνε κάπου. Απλά με αγαπάνε. Το δύσκολο για αυτούς είναι να συλλάβουν στο μυαλό τους ότι δεν έχει η ευτυχία τον ίδιο ορισμό για όλους μας. Το νούμερο ένα που θέλω εγώ για να είμαι ευτυχισμένη, είναι να είμαι ήρεμη. Το νούμερο δύο, να εισπράττω αγάπη. Δεν είναι όμως μόνο η ερωτική, συντροφική αγάπη το είδος που εισπράττει κανείς.

Έχω καταφέρει να μαζέψω ένα σωρό άτομα γύρω μου που θα τα παρατούσαν όλα στη μέση για να τρέξουν για μένα. Είναι άτομα που με αγαπούν, με νοιάζονται, με σκέφτονται, είναι δίπλα μου. Έχω φτιάξει ολόκληρη οικογένεια μακριά απ' τη δική μου, ένα δεύτερο σπίτι, αποτελούμενο από ανθρώπους που εκτιμάνε αυτό που είμαι, που το θαυμάζουν, που το θέλουν. Αν δεν είναι αυτό ευτυχία, τί είναι;

Βέβαια οκ, υπάρχει το κομμάτι το δικό σου το οποίο δεν θα αναλύσω εδώ, το ότι η καρδιά μου είναι έξω απ' το σώμα μου και δεν είναι καν στην κατοχή μου είναι κάτι με το οποίο πορεύομαι, παρόλα αυτά δεν θα καθορίσει ένας άντρας το αν θα είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου. Ούτε καν εσύ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω