κοντεύουν να φτάσουν στη μασχάλη μου πλέον. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Έκανα το πρώτο μου μπιφτέκι πριν κάτι μέρες που είχα πάει στη horeca. Κάθομαι και τα πιάνω απ' τις άκρες και τα τεντώνω κάτω, και τα παρατηρώ. Πέρσι το Νοέμβριο πήγα τελευταία φορά στον κουρέα. Πρόπερσι. Πλέον είναι πρόπερσι. Τα 'παθα λίγο τώρα. Πόση υπομονή έχω κάνει να μακρύνουν αυτά τα μαλλιά; Νιώθω ότι αποκτώ πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πόντο πόντο. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου κι τη μανία που με έπιασε όταν τα έκοψα σχεδόν γουλί. Αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου, το είχα ανάγκη. Απλά τώρα πρέπει να περιμένω. Πάλι περιμένω.
μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο. Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.
Σχόλια