και κοιμάμαι σαν πτώμα. Δεν με βασανίζει καμία σκέψη πια, μέχρι και οι σκέψεις μου με βαρέθηκαν. Και βλέπω ένα σωρό όνειρα όλο το βράδυ, από την κούραση ξυπνάω και νιώθω λες και μου ρίχνουν ξύλο στον ύπνο. Περιμένω να δω ένα όνειρο στο οποίο να ΜΗΝ είσαι μέσα. Καταντάει γελοίο πλέον.
"Τί όνειρο είδες;", σε ακούω να ρωτάς. Ήταν λες και έβλεπα στο μέλλον, θα σου πω. Έβλεπα ξύπνημα με χουζούρι, έβλεπα πρωινό καφέ στον καναπέ, με ακουστικά στα αυτιά του ο καθένας για να ακούει τα δικά του, αλλά να σε ακουμπάω λίγο με το πόδι μου γιατί μπορεί να μην θέλω τις λέξεις εκείνη την ώρα από κανέναν, αλλά πάντα μα πάντα θα θέλω την αύρα σου. Στην ησυχία του πρωινού, όταν καλά - καλά δεν έχει φωτίσει ο ήλιος.
Άλλες φορές βλέπω παλιές αναμνήσεις, αλλά όχι σαν παρατηρητής. Τις βλέπω λες και τις ζω πάλι όπως εκείνη τη στιγμή. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μαζί σου, με τα diskman και τα CD, να μοιραζόμαστε τα ακουστικά μας και να κουβεντιάζουμε. Ή να είμαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου γιατί είχαν έρθει να με πάρουν οι δικοί μου, και εσύ έξω απ' το αμάξι να μου μιλάς. Κάτι με ρώτησες για την Άντζελα Δημητρίου, νομίζω έπαιζε τραγούδι της στο ραδιόφωνο και ξαφνιάστηκες που μου άρεσε. Και θυμάμαι απάντησα ότι έχει κάποια ωραία κομμάτια. Νομίζω έπαιζε το "ουρανέ". Το "σκουπιδιάρικο" της Νατάσας Θεοδωρίδου μου αρέσει περισσότερο.
Ή να καθόμαστε στη βεράντα και να μου τρίβεις τους ώμους. Να κάνουμε τους κοιμισμένους και να κοιταζόμαστε κάτω απ' τα σκεπάσματα κρατώντας τα χέρια. Κι άλλες, πολλές.
Ξέρεις, εκείνες οι αναμνήσεις νικάνε τις τωρινές. Δεν είναι λερωμένες εκείνες. Έχουν κάτι αγνό και καθαρό πάνω τους το οποίο μου ζεσταίνει το μέσα μου. Αυτό είναι το "όλα" που σου λέω ότι θέλω. Θέλω να φτιάξουμε τέτοιες αναμνήσεις, καθαρές, θέλω να έχουμε αυτή την ευκαιρία.
Όπως βλέπεις όμως, είμαι προετοιμασμένη να μην το έχω ποτέ αυτό. Βασικά αυτή τη στιγμή έτσι ζω, λες και δεν θα το αποκτήσω ποτέ. Προφανώς και δεν μπορώ να το επιβάλλω και στο υποσυνείδητό μου, αλλά ναι. Προσπαθώ. Μπορεί να σου πω για τις προσπάθειές μου κάποια στιγμή, θα γελάσεις με κάποιες. Τουλάχιστον απ' έξω σου, δεν ξέρω αν θα ζηλέψεις από μέσα σου, αλλά δεν είναι κάτι που θέλω κιόλας.
Οι δικοί μου, μου λένε μπράβο, δείχνω πολύ καλά απ' έξω μου μάλλον. Αλλά ναι, με έπιασε ταχυκαρδία για κανά μισάωρο μόλις είδα το mail, και μετά ακολούθησε αυτό το μουδιασμένο σφίξιμο, το οποίο έχει παραμείνει. MS Hug. Σήμερα έχει επεκταθεί λίγο προς τα κάτω. Εσύ δηλαδή τί περίμενες; Ότι θα μου έλεγες «Πέννυ μην ταραχτείς» και εγώ θα ήμουν σε φάση «οκ μαν μου» πχ. Δηλαδή είσαι μαλάκας αγόρι μου; Δεν με ξέρεις; Για μένα λέμε. Στα πάντα έχω ψυχραιμία αλλά εσύ μου κόβεις τα πόδια. Και δεν με ενδιαφέρει στην παρούσα φάση αν πνίγεσαι ή αν δεν νιώθεις καλά ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο, και αν κρατιέσαι με νύχια και με δόντια να μην έρθεις να μου χτυπήσεις το κουδούνι. Δέχομαι μόνο υγιείς σχέσεις στη ζωή μου. Αυτό που υπήρχε μέχρι πρότινος ήταν μια ντροπή, ένα πράγμα κρυμμένο στη σκιά, μια ξεφτίλα, και το ξέρεις. ΜΟΝΟ φως από δω και πέρα. Θέλω στο μυαλό μου να υπάρχει καθαρός αέρας και λιακάδα και αγριολούλουδα.
Μπαίνω 2 φορές τη μέρα και το διαβάζω αυτό το mail. Μην στείλεις άλλο.
Σχόλια