Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άσχημη μέρα σήμερα

χωρίς ουσιαστικό λόγο. Με πλακώματα, σφιξίματα, δύσπνοια και τα συναφή. 

Με έλουσε ένα ξαφνικό παράπονο με ασήμαντη αφορμή. Μόνο ως παράπονο μπορώ να το σκεφτώ. Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος λες και είμαι πέντε χρονών, για ποιο λόγο με έχουν κακομεταχειριστεί άτομα που δεν ενόχλησα. Αυτή είναι η απορία του σημερινού καφέ. 

Για ποιο λόγο μου τραβούσαν την καρέκλα στη χορωδία με σκοπό να πέσω, οι γόνοι πλουσίων όταν ήμουν έξι χρονών. Δεν ασχολούμουν καν μαζί τους, μέχρι σήμερα δεν ξέρω τί το τραβηχτικό είχε η φάτσα μου, που τους έκανε να μην μπορούν να μου αντισταθούν. 

Για ποιο λόγο άκουγα άσχημα, υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια από πρώην (τότε νυν) και ενίοτε εισέπραττα και κακομεταχείριση, ενώ εγώ πήγαινα με διάθεση συζήτησης. Για ποιο λόγο η ευγενική συμπεριφορά μεταφράζεται ως «είμαι χαλί για να με πατήσεις».

Για ποιο λόγο νόμιζαν σε δουλειές ότι έχουν το δικαίωμα είτε να ξεσπάσουν πάνω μου, είτε να με χρησιμοποιήσουν για παραδειγματισμό. Για ποιο λόγο ενώ έβλεπαν ότι τα λόγια τους με έκαναν να συγκρατώ τα δάκρυά μου με το ζόρι, σταματούσαν την επίθεση μόνο όταν πάθαινα κρίσεις πανικού. Για ποιο λόγο με έχουν απειλήσει μέχρι και με ξύλο. Για ποιο λόγο έχουν πληγώσει τόσο το μέσα μου, που όταν εισπράττω καλή συμπεριφορά, ταράζομαι.

Για ποιο λόγο με έχεις κοροϊδέψει στα μούτρα μου ξανά και ξανά. Για ποιο λόγο μου έχεις φερθεί με υποτιμητικό τρόπο. Για ποιο λόγο συντηρούσες μία κατάσταση στην οποία ξεκάθαρα είχες εσύ το πάνω χέρι, ενώ είμαι σίγουρη πως ήξερες ότι με πληγώνει. Για ποιο λόγο με τράβαγες πίσω ξανά και ξανά με ψέματα και με ανάγκασες να κάνω κάτι τόσο ακραίο, ενώ μέχρι τώρα προσπαθούσα να θέσω τα όριά μου με όμορφο τρόπο, σαν ενήλικας που έχει κάνει γαμημένη ψυχοθεραπεία. Για ποιο λόγο φτάσαμε ως εδώ και όλα τα όμορφα συναισθήματα που έχω, πονάνε. Τί κακό έχω κάνει και άξιζα να πληγωθώ τόσο πολύ. Για ποιο λόγο δεν με άφηνες στην ησυχία μου, να υπάρξω.

Για ποιο λόγο πλήρωσα εγώ τόσα χρήματα στην ψυχοθεραπεία προσπαθώντας να διαχειριστώ τις δικές σας ζημιές. Τί στο διάολο έχει η γαμημένη η φάτσα μου που σας δίνει το δικαίωμα να με ενοχλείτε όταν προσπαθώ απλά να ζήσω με όμορφο και ήρεμο τρόπο σε αυτόν τον γαμημένο τον πλανήτη.

Γιατί; Πού σας ενόχλησα; Ποιον πείραξα; Ποιον πλήγωσα; Πού έφταιξα; Αν έφταιξα κάπου και προκάλεσα όλα αυτά, θα ήθελα να το ξέρω για να το διορθώσω και να κάνω το σωστό.

Και μία απολογία ή επεξήγηση δεν έχω πάρει από κανέναν. Οριακά κάτι συγγνώμες που χρησίμευσαν μόνο στο να κατευνάσουν την σύγχισή μου παροδικά και να σταματήσω να μιλάω. Δεν έχει βρεθεί κανείς, ποτέ, να μου πει  «Πέννυ, συγγνώμη, για τον Χ και τον Ψ λόγο έκανα ό,τι έκανα».

Με πνίγει όλο αυτό. Νιώθω αδικία. Γι' αυτό μίλησα για παράπονο στην αρχή.

Το λάθος που έκανα ήταν ότι κρατούσα το «Πέννυ κρίνεις ενώ δεν ξέρεις τα πάντα» για να δικαιολογήσω καταστάσεις και συμπεριφορές. Από δω και πέρα θα κρίνω. Γιατί; Γιατί δεν με ενδιαφέρει η αιτία στην τελική, αλλά το αποτέλεσμα. Γιατί 

δεν τα άξιζα όλα αυτά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω