Ένα πολύ αστείο blog

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Δεν μπορώ να σκεφτώ μία καλή εισαγωγή. Ήμουν με τη Βιβή στη στάση του λεωφορείου και μας πλησίασε ένας τύπος. Φθαρμένα ρούχα, λαδωμένα μαλλιά, κ.τ.λ. Γύρισε και μας είπε «Δεν θα πω ψέματα. Είμαι τοξικομανής.» Εκείνη την ώρα γύρισε τα χέρια του και πράγματι είχαν ένα σωρό σημάδια από βελόνες. Ανατριχιαστικό. «Θέλω όμως ένα εισιτήριο. Όχι λεφτά. Δε λέω ψέμματα για να πάρω τη δόση μου. Άμα θέλεις πήγαινε να μου το αγοράσεις εσύ το εισιτήριο, δε θέλω τα λεφτά.» Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα ναρκομανή να ζητάει εισιτήριο και όχι «πενήντα λεπτά δωσ' μου γιατί μαζεύω λεφτά για να πάρω εισιτήριο επειδή είμαι φοιτητής και ξέμεινα.» Δεν τον ξέρω, και πιθανότατα θα πεθάνει πριν καν πάρω πτυχίο, αλλά μπράβο του. Εννοείται πως είναι τραγικό που χαραμίζει έτσι τη ζωή του, αλλά γούσταρα ρε παιδί μου που ήταν ντόμπρος και δεν έλεγε τις σαχλαμάρες που λένε οι όμοιοί του. Και η πιο απίστευτη ατάκα μόλις ρώτησε 5-10 κοπέλες που ήμασταν στη στάση και δεν του 'δωσε καμία εισιτήριο: «με φάγ