Ένα πολύ αστείο blog

Μπορώ να κάνω υπομονή για πολλά πράγματα, αν και είμαι πολύ κυκλοθυμική. Συνήθως επιλέγω εγώ πότε θα τα χάσω και πότε θα ξεσπάσω, απλά γιατί δεν θέλω να πιέσω άλλο τον εαυτό μου να κρατηθεί και να σκάσει. Σπάνια θα χάσω τον έλεγχο. Και όταν τον χάσω, μετά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα γιατί εκείνη την ώρα είμαι ταύρος σε υαλοπωλείο. Ένα πράγμα μπορεί να με ταράξει τόσο πολύ. Η αδικία σε οποιαδήποτε μορφή της. Για παράδειγμα, πιστεύω ότι οι διαφωνίες πρέπει να λύνονται σε μορφή ντιμπέιτ. Να λέει πρώτα ο ένας ο,τι έχει να πει και μετά να λέει και ο άλλος τα δικά του. Οπότε αν όταν μιλάω με διακόπτει ο άλλος για να μου πει τα ίδια ξανά και ξανά (ενώ τον έχω ακούσει ήδη), με πιάνει μούρλια. Σιχαίνομαι την επανάληψη. Επίσης πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ο,τι θέλει και να κάνει ο,τι θέλει, αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους. Γι' αυτό και δεν ανέχομαι την κοροϊδία ή τον ρατσισμό. Όχι για μένα. Εγώ είμαι χοντρόπετση και είναι δύσκολο να με προσβάλλει κάποιος. Απλά δεν μπορώ

Τα φώτα ανάβουν. Το κλαρίνο ανεβαίνει για ζέσταμα. Οι θαμώνες ξετινάζουν τα σουβλάκια και τις γίδες. Το λαμέ κουστούμι και το μπουζουκοφόρεμα ανεβαίνουν στο πατάρι. Ξεκινάμε. Ότι είδος μουσικής και να άκουγα όσο μεγάλωνα, τα κλαρίνα, οι γάμοι και τα πανηγύρια ήταν πάντα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μου. Πολλοί θα έλεγαν ότι είναι στο DNA μου. Όταν η μαμά ήταν μικρή -τότε που τα πανηγύρια το καλοκαίρι ήταν hot trend και κράταγαν μέρες ολόκληρες, χανόταν με τον παππού μου για 2-3 μέρες απ' το σπίτι μόνο οι δυο τους. Και όταν γύριζαν αντιμετώπιζαν την οργή της γιαγιάς μου. Είναι τόσο μεγάλη η σχέση της οικογένειας μου με τα πανηγύρια, που άμα πάω και πω το όνομα του παππού μου στην μπάντα -ακόμα και σήμερα- θα με αντιμετωπίσουν λες και με ξέρουν από τότε που γεννήθηκα. Παραγγελιές, αφιερώσεις και τα ρέστα. Τις προάλλες είχε πανηγύρι το χωριό μου. Το πρώτο μετά από πολλά χρόνια. Δεν ήταν πολύ μεγάλο γιατί δεν είχε γίνει αρκετά γνωστό, αλλά περάσαμε πολύ ωραία. Η τσίκνα, τα φωτορυθ