Ένα πολύ αστείο blog

οργανώνω την κηδεία μου. Είναι πάντα σε πολύ κλειστό κύκλο, μόνο εγώ δίνω το παρόν. Είναι η κηδεία του εαυτού που ήμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά που έρχεται πια η ώρα να τον αποχαιρετήσω, ώστε να πάω παρακάτω στην επόμενη αναβάθμιση. Είναι επίπονη διαδικασία. Στην αρχή δεν το παίρνω καν είδηση ότι έχω πεθάνει, οπότε νιώθω αυτό το απίστευτα κενό αίσθημα που δεν ξέρω πώς να γεμίσω. Και τρέχω με ένα σωρό πράγματα χωρίς να καταλαβαίνω ότι είναι όλα τους υποκατάστατα που δεν θα χρησιμεύσουν πουθενά. Σαν κομμάτια παζλ, αλλά χωρίς να έχουν τυπωμένη πάνω τους την εικόνα. Και μετά θυμώνω γιατί κάθομαι και χάνω την ώρα μου με αυτό το χαζό, καφέ παζλ που δεν βγάζει κανένα νόημα. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τους άλλους να μην έχουν τέτοια θέματα, και οδηγίες έχουν και απ'όλα. Και αναρωτιέμαι τί κάνω λάθος, δεν γίνεται να έχω κολλήσει έτσι. Σίγουρα υπάρχει κάποιος τρόπος να σταματήσει να υπάρχει αυτή η βουβαμάρα, που μοιάζει με ουρλιαχτά απελπισίας πίσω από τριπλό τζαμί. Θα κάνω τα πάντα, αρ

και το νερό ήταν κρυστάλλινο και δροσερό. Με δρόσιζε και με αγκάλιαζε και μύριζε η αλμύρα. Τα χείλη μου είχαν τη γεύση του αλατιού και όλο βουτούσα το κεφάλι για να τη γευτώ ξανά και ξανά. Έβαλα το χέρι στην καρδιά μου. Ένιωθα τον χτύπο της, σα να μου φωνάζει "είμαι εδώ, είμαστε εδώ μαζί, σύντροφοι στα πάντα." Και εκείνη τη στιγμή ένιωθα δυνατή και τρία μέτρα ψηλή, αλλά ταυτόχρονα έπλεα λες και ήμουν ένα λευκό σύννεφο, από αυτά με τα ακανόνιστα σχήματα γιατί προφανώς μόνο τέτοιο σύννεφο θα μπορούσα να είμαι. Έκλεισα τα μάτια και άκουσα τις σκέψεις μου, και ήταν τόσο μελωδικές, η τέλεια αρμονία που δεν μαθαίνεις να γράφεις ούτε με πτυχίο φούγκας. Κάποιες λίγο μπερδεμένες, αλλά δεμένες με περίτεχνους ναυτικούς κόμπους, πανέμορφες. Οι αποχρώσεις τους ήταν απαλές αλλά είχαν και κάποιες ξαφνικές εκρήξεις χρωμάτων που στροβιλίζονταν στο δικό τους ρυθμό. Και τελικά το μεγαλείο μου δεν το αγγίζει τίποτα αλλά ταυτόχρονα νιώθω τα πάντα, και ισορροπώ σε μια θάλασσα που έχει ταυτόχρονα ά

δεν έχει νόημα. Ο χρόνος περνάει με τον δικό του ρυθμό ό,τι και να κάνεις. Είναι το πιο αυτονόητο πράγμα στο σύμπαν το πέρασμα του χρόνου, εμένα να ακούς. Δεν μπορείς ούτε να τον καθυστερήσεις, ούτε να τον επιταχύνεις, ούτε να τον αποφύγεις. Ο πόνος δεν θα κάνει τους δείκτες του ρολογιού να τρέξουν πιο γρήγορα. Η χαρά δεν θα τον σταματήσει ώστε να κρατήσει για πάντα. Ο καιρός περνάει, δεν είδα κανέναν καιρό να στέκεται για να προφτάσεις. Μην κοιτάς το ρολόι, κλείσε τα μάτια και πάρε βαθιές ανάσες, από αυτές που γεμίζουν το ίδιο σου το είναι με οξυγόνο, όχι απλά τα πνευμόνια σου. Μύρισε την ελευθερία που σου δίνει η κάθε εισπνοή, την ανακούφιση που σου δίνει η κάθε εκπνοή. Νιώσε τον σταθερό χτύπο της καρδιάς σου και ευχαρίστησε τη ζωή που απλώνεται μπροστά σου. Αγάπησε όλες τις τρικλοποδιές που σου βάζει, και πάρε συνειδητή απόφαση να σηκώνεσαι με περισσότερη δύναμη κάθε φορά που σε ρίχνει κάτω. Πάρε τον χρόνο σου όμως, μην κοιτάς το ρημάδι το ρολόι.

είναι ένα χωριό γεμάτο χαλικόδρομους με λακούβες, από αυτές που σπάνε ημιαξόνια για πλάκα αν δεν πατήσεις φρένο εγκαίρως. Η ψυχή μου είναι αγρός γεμάτος γαϊδουράγκαθα, τσουκνίδες που θα σε στείλουν στο γιατρό πριν προλάβεις καν να δεις την πρώτη κοκκινίλα. Με ενοχλητικούς γείτονες, που δεν τηρούν τις ώρες κοινής ησυχίας και σου χτυπούν το κουδούνι τις πιο ακατάλληλες στιγμές για να δανειστούν ζάχαρη ενώ πίνουν τον καφέ τους σκέτο.  Η ψυχή μου είναι ένα απέραντο δάσος με καταπράσινα δέντρα, και ένα υπέροχο ξέφωτο με τέλεια θέα του φεγγαριού τα βράδια. Η ψυχή μου έχει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και μυρίζει γιασεμί και τριαντάφυλλο. Παίζει όλη μέρα τις καλύτερες μουσικές και έχει την θερμοκρασία της πιο όμορφης καλοκαιρινής νύχτας. Είναι αλληλένδετα κομμάτια του πιο μπερδεμένου παζλ, ένας λαβύρινθος με τον Μινώταυρο να παραμονεύει στη γωνία. Δεν διαλέγεις ποιο κομμάτι θα κρατήσεις και ποιο θα πετάξεις. Είναι όλα μαζί, ή τίποτα. Κι αν είσαι του περίπου, παρακαλώ ακολούθησε τις ταμπέ