Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανοιχτή επιστολή στον κάγκουρα στην παραλία.

Δεν είσαι αποκρουστικός επειδή οι γυναίκες είναι πουτάνες που γουστάρουν μόνο δίμετρους μελαχρινούς με κοιλιά - σκακιέρα από τους κοιλιακούς (direct quote από σένα αυτό, μην σου κλέψω τα εύσημα). Ίσα ίσα που βλέπεσαι, αρκεί να κρατάς το στόμα σου κλειστό.

Είσαι, επειδή έχεις φέρει το ηχείο στην παραλία και μας έχεις πρήξει με την άθλια μουσική, καθώς προσπαθείς (μάλλον) να εκπληρώσεις το ασίγαστο πάθος που σε σιγοκαίει για το djλίκι, το οποίο φαίνεται να έχει μείνει ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής. Ευτυχώς, για το κοινό καλό της ανθρωπότητας.

Είσαι, γιατί οποία τολμήσει να περάσει από μπροστά σου ακούει ατάκες τύπου "πω πω τι μουνάρα είσαι εσύ". Βασικά μην λέω μαλακίες, όλοι τις ακούμε γιατί φωνάζεις σα λαϊκατζης που προσπαθεί να ξεπουλήσει το τελευταίο τελάρο με βλήτα για να σχολάσει και να πάει σπίτι του. Με τέτοια τεχνική πεσίματος δεν πηδάς ούτε στη συντέλεια του κόσμου, δεν θα σε ακουμπήσει γκόμενα ούτε με στέκα μπιλιάρδου, ακόμα και αν είσαι εσύ ο τελευταίος επιζών και εξαρτάται απ'το σπέρμα σου η επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Αν είχες αρκετό μυαλό θα καταλάβαινες ότι ο κοινός παρονομαστής στις συναναστροφές σου με "γκόμενες" που σε απέρριψαν είσαι εσύ, και θα χρησιμοποιούσες αυτό το συμπέρασμα για να δεις τί πάει στραβά, και ίσως γινόσουν καλύτερος στην πορεία. Αλλά τα μόνα πράγματα που σε απασχολούν -απ'ο,τι ακούω- είναι ο Παναθηναϊκός και το champion's league. Είναι δικό μου ατόπημα που περιμένω λογική σκέψη από άνθρωπο που αναφέρεται σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ως "η ομάδα μου", με ύφος ανθρώπου που  μοιράζεται τα έσοδα του συλλόγου με τον Αλαφούζο. 

Οπότε, για όνομα, κλείσε το γαμημένο το ηχείο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω