Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Shopping Therapy

Αυτό το ποστ είναι ένα έκτρωμα. Απομακρυνθείτε γρήγορα και πηγαίνετε να διαβάσετε αυτό, ή αυτό.

Τα ψώνια για μια γυναίκα είναι ιεροτελεστία. Για να πάει να ψωνίσει σχεδιάζει προσεκτικά από το σπίτι το κάθε τι που θα κάνει πριν τα ψώνια, όσο θα βρίσκεται στα ψώνια και αφού τελειώσει τα ψώνια.

Στην αρχή η γυναίκα ψάχνει λόγο να πάει για ψώνια. Αυτός ο λόγος δεν χρειάζεται να είναι λογικός. Μπορεί να είναι μία ερωτική απογοήτευση, μια κοινωνική εκδήλωση στην οποία η γυναίκα δεν μπορεί να παρευρεθεί με ξαναφορεμένο ρούχο. Μπορεί να θέλει να ψωνίσει κάποια άλλη γυναίκα φίλη της και να πρέπει να ασκήσει εποικοδομητική κριτική. Ο λόγος βρίσκεται σχετικά εύκολα. Στην σπάνια περίπτωση που δεν γίνεται να βρεθεί λόγος, η γυναίκα θα προσποιηθεί ότι έχει κάτι δουλειές στο κέντρο, αλλά στην πραγματικότητα θα κάνει shopping therapy. 

Μόλις βρεθεί η δικαιολογία, τότε η γυναίκα πρέπει να βρει πότε θα πάει για τα ψώνια. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση, γιατί η γυναίκα θα πρέπει να αφιερώσει μία ολόκληρη μέρα για τα ψώνια και για την ξεκούραση μετά από αυτά. Μόλις βρεθεί η ημερομηνία, όλα είναι έτοιμα.

Μόλις έρθει η πολυπόθητη μέρα, η γυναίκα θα ντυθεί, θα βαφτεί και θα ξεκινήσει. Θα μπει σε άπειρα μαγαζιά και θα σπαταλήσει λεφτά σε άχρηστα αντικείμενα που ο άντρας δεν μπορεί να αναγνωρίσει με τίποτα, ακόμα και αν διαβάσει την περιγραφή στη συσκευασία. Θα καταλήξει με τσάντες διαφόρων μεγεθών και με τα πόδια πρησμένα απ' τα ψηλοτάκουνα. Έπειτα, θα γυρίσει σπίτι και θα ψαχουλέψει  τα ψώνια με λαχτάρα, λες και δεν ξέρει ήδη τι έχουν οι σακούλες.

Ο άντρας απ' την άλλη θα συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται δυο πράγματα, θα πεταχτεί μέχρι το πλησιέστερο μαγαζί και θα τα αγοράσει.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω