Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυτό μόνο σε μένα μπορούσε να συμβεί UPDATED

Δεν είμαι καλή στους προλόγους και στους επιλόγους, οπότε θα το πω όπως μου 'ρχεται, γιατί άμα κάτσω να το παιδέψω κι άλλο, θα πάθω ανεύρυσμα.

Για να μπείτε πιο καλά στο πνεύμα της ιστορίας, πρέπει να πω τα εξής: Σαν παιδί ήμουν πολύ... ανεμοδούρα; Ναι, ωραία λέξη αυτή... Εκεί που καθόμουν μου 'ρχοταν ξαφνικές αναλαμπές και κατέληγα να κάνω άκυρες βλακείες, όπως π.χ. να βάψω το καινούριο χαλί του δωματίου μου με μανό, να κολλήσω σερβιέτες στο παράθυρο - μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε να βγάζω τα αυτοκόλλητα, να πάρω ένα κραγιόν από το νεσεσέρ της μάνας μου και να βαφτώ απ' την κορυφή μέχρι τα νύχια (κάπως έτσι), να βγάλω ρούχα και πάνα και να βγω τσίτσιδη στο μπαλκόνι, ή να κάνω τσουλήθρα από έναν λόφο. Και τώρα πάμε για την ιστορία!

Ήμουν 6 χρονών. Έπρεπε να πάμε σ' ένα μνημόσυνο στη Δροσιά. Για αυτή την περίσταση, η μαμά μου μου είχε φορέσει φούστα, κάτι που αποδείχθηκε πολύ λάθος κίνηση. Δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα, αλλά ξαφνικά βρέθηκα να ανεβαίνω έναν λόφο γεμάτο δέντρα, ξερά χορτάρια και αγκαθιές, μαζί με κάτι άλλα παιδιά. Ο λόφος είχε ένα δρομάκι, οπότε έκανε την εξερεύνηση πανεύκολη. Είχε πολλά χώματα και είχαν λερωθεί τα παπούτσια μου, αλλά δεν με πείραζε.

Σε κάποιο σημείο στην κορυφή του λόφου ξεκινούσε μια μικρή χαράδρα. Δεν ξέρω τι με έπιασε, αλλά ενώ έπρεπε να περάσω κατά μήκος της χαράδρας - μαζί με τα άλλα παιδάκια, εγώ αποφάσισα ότι θα 'χε πλάκα να έκανα τσουλήθρα. Χαμογέλασα συνωμοτικά στα παιδιά που είχαν ήδη περάσει απ' την άλλη μεριά και άρχισα να τρέχω προς τα κάτω.

Δεν άργησα να πέσω καθιστή και να αρχίσω να τσουλάω γρήγορα προς το τέρμα. Η μάνα μου απ' ότι μου λέει τώρα με είδε ξαφνικά να κάνω την "κατάβαση" και αντί να ανησυχήσει μήπως πάθω κάτι, είπε "Το γκρέμισε το βουνό!". Εγώ όπως κατέβαινα μάζευα με τα μαλλιά μου ξερόχορτα, έκανα γκελ απ' το ένα δέντρο στο άλλο και γδερνόμουν από τις αγκαθιές. Το παράξενο όμως είναι ότι θυμάμαι πως ήμουν ενθουσιασμένη!

Δεν θυμάμαι πως κατέληξα στο σπίτι. Αυτό που ξέρω είναι πως ξύπνησα κάμποσες ώρες μετά με πόνους σ' όλο μου το σώμα απ΄τα χτυπήματα στα δέντρα, άχυρα πιασμένα στα μαλλιά μου και γεμάτη γρατσουνιές από τ' αγκάθια, λες και είχα τσακωθεί με γατιά.

Μετά από αυτή την εμπειρία, δεν ξαναφόρεσα φούστα για πολύ καιρό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...