Ένα πολύ αστείο blog

γιατί δεν έχω πεταλούδες στο στομάχι όταν σε ξεχωρίζω ξαφνικά μέσα στο πλήθος. Αντ' αυτού με πλημμυρίζει μια γαλήνη που μπορώ να περιγράψω μόνο σαν ένα όμορφο ταξίδι σε τραίνο που διασχίζει έναν καταπράσινο κάμπο. Διαλέγω εσένα γιατί ακουμπώ το κεφάλι μου στο στήθος σου, και ο χτύπος της καρδιάς σου είναι η πιο όμορφη μελωδία που θα μπορούσα να ακούσω. Διαλέγω εσένα γιατί η αργή ανάσα σου στο μαξιλάρι είναι το πιο γλυκό νανούρισμα στ' αυτιά μου και η αγκαλιά σου είναι πιο ζεστή από όλους τους ήλιους σε όλους τους γαλαξίες μαζί. Διαλέγω εσένα γιατί είσαι εδώ, και το εδώ σημαίνει μουσικές και χρώματα και μαυρίλα και βροχή. Γιατί δεν φοβάσαι τους κεραυνούς, αλλά θαυμάζεις τη λάμψη τους.  Διαλέγω εσένα γιατί το χάδι σου είναι το σπίτι μου.

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

και να χαμογελάς. Να μην σιχτιρίζεις τη μέρα που θα ξετυλιχτεί μπροστά σου. Να σηκώνεσαι με χαρά, να φτιάχνεις τον καφέ σου με χαμόγελο και να ανυπομονείς να βγεις απ'το σπίτι. Σκέψου πόσο όμορφη ζωή θα ήταν αυτή. Είναι έτσι η ζωή σου; Τέλεια. Δεν είναι; Τί μπορείς να κάνεις για να την αλλάξεις; Κλείσε τα μάτια και σκέψου το πρώτο πράγμα που θες να κάνεις. Ας είναι και η μεγαλύτερη βλακεία, δεν με νοιάζει. Πες "εγώ για να νιώσω ευτυχία θέλω το τάδε πράγμα στη ζωή μου". Και μετά αναρωτήσου για τους λόγους που δεν το ζεις ήδη. Ποιος σου στέκεται εμπόδιο; Είναι κάποια ανίκητη δύναμη; Μάλλον όχι, δεν υπάρχουν πολλά ανίκητα πράγματα στη ζωή. Μήπως είναι κάτι που του δίνεις εσύ υπερβολική αξία και το κάνεις να μοιάζει ανίκητο; Μήπως είναι στο χέρι σου τελικά; Μήπως δεν έχεις τη δύναμη να αποδεχτείς ότι είναι στο χέρι σου, ώστε να τολμήσεις το πρώτο βήμα προς την αλλαγή πλεύσης;