Ένα πολύ αστείο blog

δεν πρέπει να είσαι στις ράγες. Είναι μία βασική γνώση που έχει κάποιος, και την εφαρμόζει με σκοπό την επιβίωση του. Τί κάνεις όμως όταν σε έχουν δέσει εκεί; Ή ακόμα χειρότερα, τί κάνεις όταν έχεις δέσει τον εαυτό σου στις ράγες και δεν θυμάσαι ούτε το πώς, ούτε το γιατί, ούτε τον τρόπο να λυθείς; Το ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα ακούσεις την περιβόητη κόρνα, αλλά θα είσαι στο εντελώς λάθος σημείο την πιο ακατάλληλη στιγμή. Σκοπεύεις να αντιδράσεις; Έχεις την ψυχραιμία να βρεις τη λύση ακόμα και στην ύστατη στιγμή; Και ας πούμε για την ιστορία ότι σε έχουν δέσει απ'τον αστράγαλο με κάποια άθραυστη αλυσίδα, και δίπλα σου έχεις ένα χειροπρίονο. Έχεις τη δύναμη να θυσιάσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου για την ελευθερία και τη ζωή σου; Αυτό το σενάριο είναι μια σκηνή από θρίλερ, και γενικά απεχθάνομαι να βλέπω θρίλερ γιατί το βρίσκω αντιπαραγωγικό να τρομάζει κανείς τον εαυτό του επίτηδες, όμως χρόνια τώρα κάτι συμβολίζει για μένα αυτό το σημείο της ταινίας που αναφέρω, το οποίο αγγίζει

μου έλεγε πάντα να μην σκάω, γιατί σε έναν χρόνο από τώρα θα θυμάμαι αυτό που με άγχωσε ή με στεναχώρησε, και θα γελάω. Θα θυμάμαι τις σκέψεις που έκανα τότε και θα λέω "να, τελικά δεν ήταν τίποτα, ήρθε και πέρασε". Και θυμάμαι να της λέω πάντα -εκ των υστέρων- ότι έχει δίκιο, αλλά εκείνη την ώρα ποτέ δεν μπορούσα να το δω έτσι. Ώσπου μία τρομακτική σκέψη με γείωσε: θα πεθάνω. Κι εσύ θα πεθάνεις. Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Θα έρθουν άλλοι στη θέση μας, όπως και εμείς ήρθαμε στη θέση άλλων. Ουδείς αναντικατάστατος, που λένε.  Και τελικά καθόμαστε και τρέχουμε σε έναν αγώνα στον οποίο δηλώσαμε συμμετοχή χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Δρόμος μετ'εμποδίων χωρίς γραμμή τερματισμού στον ορίζοντα, ενώ δεν έχουμε καν σχέση με τον στίβο. Εγώ προσωπικά βαρέθηκα όλη αυτή τη φάση. Και δεν ξέρω για σένα, αλλά πλέον αρνούμαι να τρέχω επίτηδες.

μετακινούνται σαν ομάδα, περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλον, κρατώντας ο καθένας την ουρά του μπροστινού του με την προβοσκίδα του. Όταν ένας ελέφαντας βρεθεί μόνος του, κρατάει τη δική του ουρά με την προβοσκίδα του. Θυμάμαι είχα δει μία φωτογραφία πριν χρόνια, ήταν ένα μικρό ελεφαντάκι παρατημένο μόνο του σε σκηνή τσίρκου. Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου κόπηκε σε χίλια κομμάτια. Ταυτόχρονα όμως είχα και μια σκέψη, σαν απόηχο στο μυαλό μου: όλοι βρισκόμαστε μόνοι μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάποιες στιγμές στη ζωή μας. Σημασία τελικά έχει να μπορούμε να κρατήσουμε τους εαυτούς μας με στοργή, και να πάμε παρακάτω. Και που ξέρεις, μπορεί εκεί που δεν το περιμένεις να βρεθείς σε ένα υπέροχο κοπάδι που θα σου προσφέρουν μια ουρά για να πιαστείς.