Ένα πολύ αστείο blog

Μεγάλωσα μαζί με τον αδερφό της Μαμάς Ηρώς, το Νίκο. Έχουμε μόνο οκτώ χρόνια διαφορά. Οπότε, όταν άλλα κορίτσια έπαιζαν μόνο με κούκλες, εγώ είχα κολλήσει με το PS1 του Νίκου. Σε κάποια φάση όμως -το παιδικό μυαλό μου δε θυμάται γιατί- δεν είχαμε PlayStation πια. Πήρα υπολογιστή στην πρώτη γυμνασίου, και κάποια στιγμή σκέφτηκα να δοκιμάσω να παίξω παιχνίδια του PS εκεί. Είχα την εντύπωση ότι «αφού τόσα και τόσα κάνει το PC, γιατί όχι κι αυτό;» Δυστυχώς απογοητεύτηκα. Οπότε είχα τα παιχνίδια να κάθονται, κι εμένα να μην έχω τι να κάνω. Μετά από τόσα χρόνια, χθες που τα θυμόμουν όλα αυτά μου 'ρθε η φλασιά να ψάξω στο google να βρω τρόπο να παίξω στο PC τα παιχνίδια του PS. Βρήκα λοιπόν τον emulator! Στην ουσία, με αυτό κοροϊδεύεις το PC και νομίζει ότι είναι PS, οπότε παίζεις παιχνίδια! Μετά την περίπλοκη εγκατάσταση, για άλλη μια φορά ένιωσα προγραμματιστής, και τώρα -μαζί με αυτό - καίγομαι απίστευτα. Νομίζω βρήκα την αιτία που θα κοπώ στην εξεταστική του Γενάρη!

Μια ζωή να πηγαίνουμε κόντρα στους άλλους στην Ελλάδα. Όλη η Ευρώπη έχει ντυθεί στα λευκά, κι εμείς εδώ λες κι έχουμε Σεπτέμβρη. Θέλω να τουρτουρίσω, να κουκουλωθώ, να χουχουλιάσω, πώς το λένε ρε παιδάκι μου; Είμαι παιδί του χειμώνα, υποθέτω. Ιδού και η απόδειξη: φέτος το καλοκαίρι έκανα μόνο ένα μπάνιο με το ζόρι. Του χρόνου θα κυκλοφορώ με το άσπρο αντηλιακό στη μύτη και μακρυμάνικα σαν τους Εγγλέζους. Έρχονται τα Χριστούγεννα, λέει! Τι δέντρο να στολίσω όταν ανοίγω το παράθυρο απ' τη ζέστη; Που λέει ο λόγος, δεν είναι και καλοκαίρι, μην το ξεφτιλίσουμε. Το θέμα όμως είναι ότι πέρσυ κρύωνα όταν το άνοιγα και φέτος δεν κρυώνω. Γιατί δεν κρυώνω; Άμα ήθελα ζέστη, μετακόμιζα Αυστραλία! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή με πιάνει ένας ενθουσιασμός. Έβλεπα τις προάλλες μια διαφήμιση με την προίκα της Barbie. Α! Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο! Μπα, άστο. Τέλος πάντων, μ' έπιασε μία ακατανίκητη επιθυμία να αγοράσω ότι έχει βγει στην αγορά με το αυτοκόλλητο «Barbie» πάνω του. Μαζί και τον Ken. Τώρα

Ποτέ δεν με εντυπωσίασε το τσιγάρο. Ένιωθα ότι άμα καπνίσω, θα φαίνομαι σαν μερικά παιδιά που το ξεκινάνε για να το παίξουν μαγκιά κι έτσι, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, κτλ. Αλλά εδώ και κάνα χρόνο μ' έτρωγε η περιέργεια να δοκιμάσω, να δω ρε παιδί μου γιατί η τόση φασαρία! Αλλά φοβόμουν να δοκιμάσω γιατί είχα την (γελοία) εντύπωση ότι με τη μία φορά που θα δοκιμάσω, θα μου κολλήσει και μετά δεν θα μπορώ να το κόψω. Και μην ξεχνάμε ότι είμαι και τσιγκούνα. Δεν μπορώ να ανεχτώ να χαλάω 5 ευρώ τη μέρα για κάτι που βρομάει και βγάζει καπνό. Πάω να κάτσω στη γωνία Ερμού και Μαιζώνος άμα θέλω, δίπλα στην κυρία που ψήνει κάστανα-καλαμπόκια. Το ίδιο εφφέ, τσάμπα! Και τρως κιόλας! Τώρα που το θυμήθηκα, μου 'χει κάτσει να φάω κάστανα από πέρσυ το χειμώνα, αλλά ακόμα *αγανακτισμένο χτύπημα χεριού σε τραπέζι*. Τέλος πάντων, είχα κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου για να μην ξεκινήσω το τσιγάρο, που μέσα μου ένιωθα ότι μία τζούρα τσιγάρο ισούται με αμαρτία. Το είδος της αμαρτίας π

Μετά από αρκετές μέρες χωρίς ποστ, είχε αρχίσει να με πιάνει ο γνωστός πανικός μου. Έχω στα πρόχειρά μου ένα ποστ όπου θα έγραφα την ψύχωσή μου με το σινεμά και τις ταινίες γενικότερα, αλλά δεν έχω καταφέρει να το γράψω όπως θέλω ακόμα. Ώσπου, ο Μπαμπάς Νίκος με λυπήθηκε! Χθες το πρωί κατά τις 6 άνοιξα τα μάτια μου μετά από ένα καλό κούνημα. Μπροστά μου είδα τον Μπαμπά Νίκο να μου λέει ασυναρτησίες. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι ήθελε να δω στη φάρμα, γιατί "όλα τα βγάζουν στα εγγλέζικα και αυτό το κουμπί δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν έχει πάνω του ούτε φτυάρι, ούτε τρακτέρ". Εγώ, σιγά μην σηκωνόμουν απ' το κρεβάτι για τέτοιο λόγο! Αλλά μετά από κάνα τρίλεπτο, το νόημα που έβγαλα εγώ ήταν ότι κάτι έδειχνε ο υπολογιστής και δεν άνοιγε "κανονικά". Σηκώνομαι εγώ λοιπόν σαν ζόμπι, πάω στο γραφείο του και βλέπω αυτό . Ε, σιγά τα λάχανα! Το κουμπάκι πατάς και τελείωσε! Μόλις όμως είδα αυτό , κάτι μέσα μου έκανε κλικ, ξύπνησα επιτέλους, θυμήθηκα κάτι άκυρα μαθήματα στο

Σήμερα το πρωί γύρισα απ' τα Χανιά. Προσπαθώ απ' το απόγευμα που έχω ξυπνήσει να γράψω ένα ποστ που να περιγράφει τις στιγμές που πέρασα εκεί, αλλά δεν βρίσκω λόγια. Κοίταξα το κινητό μου, και είδα κάτι που είχα σημειώσει εκεί. Συνηθίζω να σημειώνω φλασιές που και που, μπας και αξιωθώ να τις περάσω εδώ σαν ολοκληρωμένες ιδέες. Στο καράβι, όταν περίμενα να ανοίξουν για να κατέβουμε, είδα ένα κοριτσάκι. Παρακολούθησα τη συζήτηση που έκανε με τη μαμά του. Δεν θυμάμαι το θέμα, αλλά εκείνη την ώρα σκέφτηκα κάτι. Όταν ήμασταν πεντάχρονα, ζούσαμε μια πολύ απλοϊκή μορφή ζωής. Κοιμόμασταν όταν νυστάζαμε, τρώγαμε όταν πεινούσαμε, παίζαμε έξω στη γειτονιά όταν βαριόμασταν. Από τη στιγμή που ξεκίνησα το δημοτικό βομβαρδιζόμουν με "πρέπει" και με "μη". Συνέχεια πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καλύψει χρονικά περιθώρια, να υπακούσει σε κανόνες και να ανταποκριθεί σε προσδοκίες δικές μου αλλά και διαφόρων άλλων. Αυτό δεν έχει να κάνει με το σχολείο ή με τις σπουδές

Τις προάλλες ένιωσα την ανάγκη να βασανίσω τον εαυτό μου -θέλοντας ταυτόχρονα να νοιώσω σαν ένας πολύ σοβαρός και υπεύθυνος ενήλικας, οπότε αποφάσισα να βάλω να δω ειδήσεις στο μεγάλο κανάλι. Μετά από κάνα μισάωρο ακατάσχετης παπαρολογίας, ανακάλυψα -λοιπόν- ότι η Ελλάδα είναι στα όρια της φτώχειας, μας λυπούνται οι Ευρωπαίοι λες και είμαστε οι φτωχοί συγγενείς και σε λίγο θα βγούμε στους δρόμους για ελεημοσύνη. Το στυλ της ελεημοσύνης που να θυμίζει τους ζητιάνους στις ιστορικές ταινίες για τη Γαλλία στα χρόνια του Λουδοβίκου. Κρίμα, πάει η προίκα μου. Μόλις έκλεισα την τηλεόραση και έκατσα να το φιλοσοφήσω λιγάκι, συμπέρανα τα εξής: Πρώτον, πρέπει οπωσδήποτε να γράψω ένα ποστ γι' αυτό το θέμα! Και δεύτερον, άμα καθόμουν και έβλεπα ειδήσεις το πολύ μια φορά τη βδομάδα, θα είχα πάθει κατάθλιψη. Ας κουλάρουν λιγάκι όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές. Σε λίγο θα βγουν να πουν ότι δεν έχουμε λεφτά ούτε για ένα πιάτο φαΐ. Είναι γελοίο. Το παίζουν ότι έχουν "καταλάβει&q

Στην πλειοψηφία των μικρών παιδιών αρέσει να παίρνουν ένα μάτσο μπογιές και να τα κάνουν όλα μαντάρα. Εμένα ποτέ δεν μ' ενθουσίαζε η ζωγραφική. Πάντα ένιωθα λες και ήμουν υποχρεωμένη να δείχνω ενθουσιασμένη κάθε φορά που έλεγε ο δάσκαλος "πιάστε τους μαρκαδόρους σας. Αυτή η ώρα είναι ελεύθερη". Ανησυχούσα. Γιατί δεν ήμουν σαν τους συμμαθητές μου που πέταγαν τη σκούφια τους; Το πρόβλημά μου ήταν ότι πάντα έχω μεγάλες προσδοκίες απ' τον εαυτό μου. Ήθελα μόλις θα πιάσω το μολύβι να δημιουργήσω κάτι επιπέδου Πικάσο, το λιγότερο. Επειδή μου αρέσει να με θαυμάζουν και να είναι όλα τα φώτα στραμμένα πάνω μου, υποθέτω. Ίσως πάλι έφταιγε το πολύ Art Attack . Ο συμπαθέστατος κύριος ονόματι Neil Buchanan τα έκανε όλα να μοιάζουν τόσο απλά, που μετά από κάθε εκπομπή με έκανε να θέλω κι εγώ να ξεδιπλώσω τα κρυφά μου καλλιτεχνικά ταλέντα. Και το αποτέλεσμα: "Κάτι" που να μοιάζει με θύμα πυρηνικής έκρηξης. Σε μισώ, συμπαθέστατε κύριε ονόματι Neil Buchanan. Με έκαν

Ανήκοντας στη γενιά των 592€, είχαμε αποφασίσει εδώ και καιρό με τη Βιβή να ψάξουμε για κάποια δουλειά. Δεν είχαμε ξαναασχοληθεί με κάτι τέτοιο, οπότε στην αρχή ήμασταν επιλεκτικές. Ψάχναμε κάτι σε στυλ δουλειάς γραφείου, όπως π.χ. γραμματέας ή βοηθός. Ευτυχώς ξυπνήσαμε γρήγορα από αυτό το όνειρο και αρχίσαμε να κοιτάμε και άλλες δουλειές (φυλλάδια, σερβιτόρα, κ.λ.π.). Παρουσιάστηκε λοιπόν μια μέρα η Βιβή με τις 7 μέρες αγγελίες παραμάσχαλα και αρχίσαμε το κλασσικό ψάξιμο με το μαρκαδοράκι στο χέρι. Εγώ -για να πω την αμαρτία μου- δεν είχα εγκαταλείψει ακόμα κάθε ελπίδα για δουλειά γραφείου, αλλά είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι σιγά σιγά. Ώσπου ξαφνικά -να το! "Εφημερίδα ζητά φοιτήτρια για ημιαπασχόληση σε σχολή πληροφορικής ως γραμματέας και ταυτόχρονα απασχόληση και στα γραφεία της εφημερίδας. Ευέλικτο ωράριο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σχολής." Πλάκα μου κάνεις! Έπρεπε να πάμε τρέχοντας! Και που ξέρεις; Μπορεί να μας έπαιρναν και τις δύο! Το ίδιο απόγευμα αποφασίσαμ