Ένα πολύ αστείο blog

Ζηλεύω τις εποχές που οι γιατροί θεωρούνταν θεοί και οι κοινοί θνητοί δεν είχαν ιδέα για τα γεγονότα πίσω απ' τις πόρτες των χειρουργείων. Έχω μυωπία από μικρή. Και απ' τη στιγμή που άκουσα για το λέιζερ που κάνουν ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω κι εγώ. Δεν φοβόμουν ποτέ τους γιατρούς, τις βελόνες, τα νυστέρια ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, οπότε όλα ΟΚ. Κάποια στιγμή όμως -πρέπει να πήγαινα λύκειο- άρχισα να παρακολουθώ όλες αυτές τις αμερικάνικες και αγγλικές σειρές/ριάλιτι με πλαστικές επεμβάσεις και πάει λέγοντας. Σε κάποια φάση είχα μάθει απ' έξω ακόμα και την ιατρική ορολογία που χρησιμοποιείτο. Τότε άρχισα να φοβάμαι, ή μάλλον να ανατριχιάζω. Ή κάτι τέτοιο. Σαν αυτόν τον φόβο που έχουν κάποιοι άνθρωποι για τις βελόνες, ας πούμε, και αυτό επειδή ήξερα με κάθε λεπτομέρεια τι θα μου έκανε ο γιατρός, χωρίς να είναι απαραίτητο. Το θέμα είναι ότι πιστεύω πως θα 'πρεπε να υπάρχει κάποιο «μυστήριο», ρε παιδί μου. Να ξέρει ο ασθενής μόνο ότι θα μπει, θα ναρκωθεί και θα

Έχω μια ανικανότητα να καταλάβω τις ειδήσεις. Πραγματικά, όσο κι αν προσπαθώ να βγάλω νόημα, με τόσα παράθυρα μετά από λίγο τους χάνω. Ευτυχώς έχω την Αλέ και την Βιβή να μου εξηγούν τι παίζει, αλλιώς δεν θα 'ξερα τίποτα για την επικαιρότητα. Έφτιαξα πίτσα για το μεσημέρι, και ταυτόχρονα είχε βάλει ειδήσεις το mega και άκουγα. Αν κατάλαβα καλά έκαναν επίθεση οι ΗΠΑ στην Λιβύη. Κάποιος είπε (όχι στην Τιβί) ότι οι ΗΠΑ ζηλεύουν τα πετρέλαιά τους και θέλουν να τους τα πάρουν για δικά τους. Οι ΗΠΑ μου θυμίζουν ενοχλητικό πεντάχρονο: αποφασίζει να σε αγνοήσει όσο παίζει με τα παιχνίδια του, καυχιέται ότι τα δικά του είναι πιο ωραία απ' τα δικά σου, και άμα τύχει το δικό σου παιχνίδι να είναι πιο καινούριο/γυαλιστερό/μοδάτο θα κάνει ότι πουστιές περνάνε απ' το μυαλό του για να στο κλέψει. Αγαπητοί κύριοι πρώην/νυν/και-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο πρόεδροι: τα κουβαδάκια σας και σ' άλλη παραλία! Κοτζάμ ήπειρος η δικιά σας και κάθεστε και ασχολείστε με όλες τις υπόλοιπες σαν κάτι π

Όντας πατρινιά νοιώθω την υποχρέωση να γράψω κάτι για το καρναβάλι, αλλά ποτέ δεν κάνω κάτι όταν με υποχρεώνουν, οπότε δεν πρόκειται να γράψω τίποτα. Θαυμάζω το δήμο πάντως γιατί με το κάψιμο του καρνάβαλου ξεκίνησε αμέσως το καθάρισμα. Νοιώθω πολύ Ευρωπαία ρε παιδί μου! Γιατί όπως και να το κάνουμε τα κομφετί και τα λοιπά χάρτινα «πράγματα» γίνονται πολύ μπλιάχ μόλις τα βρέξεις, και δεν είναι και πολύ ωραίο θέαμα.  Έγιναν κάτι αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και ανέβασαν τις διδακτικές μονάδες σε κάποια μαθήματα που έχω ήδη περάσει, οπότε από το καρναβάλι και μετά τρέχω με κάτι εργασίες που πρέπει να κάνω. Σχεδόν τις τελείωσα. Γιούπι! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μερικοί άνθρωποι ξοδεύουν 40-60€ κάθε χρόνο στο καρναβάλι για στολή κτλ. Εγώ άμα δεν είχα τα μέσα (μεγάλο λαμόγιο) να τη βγάζω τζαμπέ κάθε χρόνο, σιγά μην πήγαινα. Σήμερα θα πάω να αναδείξω άλλο ένα από τα πολλά ταλέντα μου σε ένα καραόκΙ πάρτυ! Κάτι μου λέει ότι θα κοτέψω (ατάκα γιαγιάς) και τελευταία στιγμή δε θα τραγουδ

Προσπαθώ να αποφασίσω να πάω να ξαπλώσω εδώ και κάμποση ώρα, άλλα δεν τα καταφέρνω. Και όπως σκεφτόμουν τη βάφλα που έφαγα σήμερα, μετά από ένα συνειρμό βρήκα θέμα για ποστ! Από τότε που άρχισα να έχω κοινωνικές συναναστροφές με ανθρώπινα όντα έχω παρατηρήσει το εξής ελάττωμα: δεν μπορώ να κανονίσω συναντήσεις με φίλους μου. Ποτέ. Δεν ξέρω τι τρέχει εδώ. Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι αν -ας πούμε- συναντήσω κάποιον τυχαία και μου πει τις μαγικές λέξεις «να κανονίσουμε να βρεθούμε καμιά μέρα ρε συ», τότε για την επόμενη βδομάδα θα προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να το κανονίσω. Και στο τέλος -ω τι έκπληξη!- δεν θα κανονίσω τίποτα. Κάποιες φορές θέλω να το παίξω κουλ και λέω ότι θα κανονίσω να συναντηθώ με την παρέα του σχολείου που βρισκόμαστε που και που, και στο τέλος καταλήγουμε να μην βρεθούμε καθόλου ή να τα καταφέρουμε τελευταία στιγμή επειδή έβαλε το χεράκι του ο Κωνσταντίνος (σε κάνω και διάσημο ρε αλητήριο πλάσμα, πες μου τι άλλο θες! Εγώ και το Χρυσό Κουφέτο !). Τώρα τελε

Εδώ και κάνα δίμηνο κάθε φορά που έβλεπα ένα αίτημα φιλίας έμενα με την απορία στο βλέμμα γιατί θα ήταν κάποιος άκυρος τύπου «Bourbouli8rini goutsou mwe mwe», χωρίς φωτογραφία, χωρίς κοινούς φίλους κτλ. Τις προάλλες όμως που είδα για ακόμα μια φορά την ειδοποίηση και δυσανασχετώντας έκανα το κλικ με το ποντίκι, έπαθα σοκ! Ήταν η κολλητή που είχα από δύο χρονών μέχρι την τρίτη δημοτικού (που μετακόμισα). Την έψαχνα καιρό χωρίς επιτυχία και στην αρχή ενθουσιάστηκα πολύ, αλλά μετά μ' έπιασε ένα άγχος. Έχουμε να ειδωθούμε εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, και μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε μεγαλώσει και έχουμε αλλάξει. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που θα είμαστε δύο ξένοι και θα πρέπει να ξαναγνωριστούμε απ' την αρχή. Και αν δεν ταιριάζουμε τώρα; Απογοήτευση, γιατί θα χαλάσει η ωραία εικόνα που είχα στις αναμνήσεις μου τα τελευταία χρόνια. Αλλά επειδή είμαι θαρραλέο κορίτσι θα προσπαθήσω να κανονίσω να βρεθούμε! Τι στο καλό, δεν