Οι βάφλες μου προκαλούν αϋπνίες.

Προσπαθώ να αποφασίσω να πάω να ξαπλώσω εδώ και κάμποση ώρα, άλλα δεν τα καταφέρνω. Και όπως σκεφτόμουν τη βάφλα που έφαγα σήμερα, μετά από ένα συνειρμό βρήκα θέμα για ποστ!

Από τότε που άρχισα να έχω κοινωνικές συναναστροφές με ανθρώπινα όντα έχω παρατηρήσει το εξής ελάττωμα: δεν μπορώ να κανονίσω συναντήσεις με φίλους μου. Ποτέ.

Δεν ξέρω τι τρέχει εδώ. Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι αν -ας πούμε- συναντήσω κάποιον τυχαία και μου πει τις μαγικές λέξεις «να κανονίσουμε να βρεθούμε καμιά μέρα ρε συ», τότε για την επόμενη βδομάδα θα προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να το κανονίσω. Και στο τέλος -ω τι έκπληξη!- δεν θα κανονίσω τίποτα.

Κάποιες φορές θέλω να το παίξω κουλ και λέω ότι θα κανονίσω να συναντηθώ με την παρέα του σχολείου που βρισκόμαστε που και που, και στο τέλος καταλήγουμε να μην βρεθούμε καθόλου ή να τα καταφέρουμε τελευταία στιγμή επειδή έβαλε το χεράκι του ο Κωνσταντίνος (σε κάνω και διάσημο ρε αλητήριο πλάσμα, πες μου τι άλλο θες! Εγώ και το Χρυσό Κουφέτο!).

Τώρα τελευταία όμως έχω αποφασίσει να το παίξω θαρραλέα και να λέω την αλήθεια. Δεν μπορώ να τους βάλω σε σειρά. Να μου πουν που θέλουν να 'ρθω και τι ώρα, κι εγώ θα 'ρθω. Ευτυχώς το 'χουν πάρει χαμπάρι και πλέον δέχομαι τηλεφωνήματα τύπου «στις 7 θα 'ρθω να σε πάρω, να είσαι έτοιμη».

Η λίστα μου αυτή τη στιγμή είναι η εξής:
Βάφλες με Άλεξ και Νίκη (εκκρεμεί από το Δεκέμβρη του 2010)
Συνάντηση με Αλέ, Κώτσο και υπόλοιπη παρέα
Μονοήμερη Ναύπακτο με κάμποσες συμφοιτήτριες

Οπότε τώρα οι προαναφερθέντες ξέρουν τι πρέπει να κάνουν...