δικό μου στα μάτια σου, αλλά μάλλον προέβαλα σε σένα απλώς αυτό που αποζητούσα, και η αντανάκλαση με θόλωσε και με μπέρδεψε. Και με θύμωσε που τελικά έβλεπα λάθος, και νόμιζα πως έφταιγες εσύ, αλλά είναι δίκαιο να σε κατηγορώ για τη στραβομάρα τη δική μου; Ούτε οφθαλμίατρος είσαι, ούτε οπτικός. Τι στραβομάρα αυτή όμως ρε παιδάκι μου, απερίγραπτο πράγμα! Σε κάνει να τα βλέπεις όλα μαύρα και μονοδιάστατα, σχεδόν χωρίς πραγματική υπόσταση. Και καταλήγεις να σε προσπερνάει ο χρόνος μαζί με τις στιγμές του, ώστε στο τέλος να ζεις και να επιβιώνεις προσμένοντας ένα ρημάδι Σαββατοκύριακο. Το Σαββατοκύριακο πάντοτε τελειώνει όμως -σα δε ντρέπεται- και εν τέλει μένεις να το αναπολείς στην ανατολή της Δευτέρας σου. Λες και η βδομάδα σου είναι ένα μουντό χριστουγεννιάτικο δέντρο και έχεις αρκετά λαμπάκια μόνο για την κορυφή του. Μήπως ήρθε πια η ώρα να κάνεις όμορφο και το υπόλοιπο;