Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να πόσο εύκολα μπορεί να φτιάξει η μέρα μου!

Εδώ και κάνα δίμηνο κάθε φορά που έβλεπα ένα αίτημα φιλίας έμενα με την απορία στο βλέμμα γιατί θα ήταν κάποιος άκυρος τύπου «Bourbouli8rini goutsou mwe mwe», χωρίς φωτογραφία, χωρίς κοινούς φίλους κτλ.

Τις προάλλες όμως που είδα για ακόμα μια φορά την ειδοποίηση και δυσανασχετώντας έκανα το κλικ με το ποντίκι, έπαθα σοκ! Ήταν η κολλητή που είχα από δύο χρονών μέχρι την τρίτη δημοτικού (που μετακόμισα).

Την έψαχνα καιρό χωρίς επιτυχία και στην αρχή ενθουσιάστηκα πολύ, αλλά μετά μ' έπιασε ένα άγχος. Έχουμε να ειδωθούμε εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, και μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε μεγαλώσει και έχουμε αλλάξει.

Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που θα είμαστε δύο ξένοι και θα πρέπει να ξαναγνωριστούμε απ' την αρχή. Και αν δεν ταιριάζουμε τώρα; Απογοήτευση, γιατί θα χαλάσει η ωραία εικόνα που είχα στις αναμνήσεις μου τα τελευταία χρόνια.

Αλλά επειδή είμαι θαρραλέο κορίτσι θα προσπαθήσω να κανονίσω να βρεθούμε! Τι στο καλό, δεν μπορεί να έχει γίνει άλλος άνθρωπος! Εξάλλου, είμαι τόσο γλυκιά και συμπαθητική που δεν θα μπορέσει να μου αντισταθεί!

Σχόλια

Ο χρήστης Redspoon είπε…
είναι όμορφο να βρίσκονται μαζί ανθρωποι μετά από χρόνια , τελικά το ιντερνετ καποιες φορές είναι πραγματικά εξαιρετικά χρήσιμο!!!
Ο χρήστης Thunder είπε…
το internet μας εχει φακελωσει ολους! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.