Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να πόσο εύκολα μπορεί να φτιάξει η μέρα μου!

Εδώ και κάνα δίμηνο κάθε φορά που έβλεπα ένα αίτημα φιλίας έμενα με την απορία στο βλέμμα γιατί θα ήταν κάποιος άκυρος τύπου «Bourbouli8rini goutsou mwe mwe», χωρίς φωτογραφία, χωρίς κοινούς φίλους κτλ.

Τις προάλλες όμως που είδα για ακόμα μια φορά την ειδοποίηση και δυσανασχετώντας έκανα το κλικ με το ποντίκι, έπαθα σοκ! Ήταν η κολλητή που είχα από δύο χρονών μέχρι την τρίτη δημοτικού (που μετακόμισα).

Την έψαχνα καιρό χωρίς επιτυχία και στην αρχή ενθουσιάστηκα πολύ, αλλά μετά μ' έπιασε ένα άγχος. Έχουμε να ειδωθούμε εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, και μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε μεγαλώσει και έχουμε αλλάξει.

Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που θα είμαστε δύο ξένοι και θα πρέπει να ξαναγνωριστούμε απ' την αρχή. Και αν δεν ταιριάζουμε τώρα; Απογοήτευση, γιατί θα χαλάσει η ωραία εικόνα που είχα στις αναμνήσεις μου τα τελευταία χρόνια.

Αλλά επειδή είμαι θαρραλέο κορίτσι θα προσπαθήσω να κανονίσω να βρεθούμε! Τι στο καλό, δεν μπορεί να έχει γίνει άλλος άνθρωπος! Εξάλλου, είμαι τόσο γλυκιά και συμπαθητική που δεν θα μπορέσει να μου αντισταθεί!

Σχόλια

Ο χρήστης Redspoon είπε…
είναι όμορφο να βρίσκονται μαζί ανθρωποι μετά από χρόνια , τελικά το ιντερνετ καποιες φορές είναι πραγματικά εξαιρετικά χρήσιμο!!!
Ο χρήστης Thunder είπε…
το internet μας εχει φακελωσει ολους! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.

Edit: Αναρωτιέμαι

ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν. Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω