Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μέσα στην επικαιρότητα!

Έχω μια ανικανότητα να καταλάβω τις ειδήσεις. Πραγματικά, όσο κι αν προσπαθώ να βγάλω νόημα, με τόσα παράθυρα μετά από λίγο τους χάνω. Ευτυχώς έχω την Αλέ και την Βιβή να μου εξηγούν τι παίζει, αλλιώς δεν θα 'ξερα τίποτα για την επικαιρότητα.

Έφτιαξα πίτσα για το μεσημέρι, και ταυτόχρονα είχε βάλει ειδήσεις το mega και άκουγα. Αν κατάλαβα καλά έκαναν επίθεση οι ΗΠΑ στην Λιβύη. Κάποιος είπε (όχι στην Τιβί) ότι οι ΗΠΑ ζηλεύουν τα πετρέλαιά τους και θέλουν να τους τα πάρουν για δικά τους.

Οι ΗΠΑ μου θυμίζουν ενοχλητικό πεντάχρονο: αποφασίζει να σε αγνοήσει όσο παίζει με τα παιχνίδια του, καυχιέται ότι τα δικά του είναι πιο ωραία απ' τα δικά σου, και άμα τύχει το δικό σου παιχνίδι να είναι πιο καινούριο/γυαλιστερό/μοδάτο θα κάνει ότι πουστιές περνάνε απ' το μυαλό του για να στο κλέψει.

Αγαπητοί κύριοι πρώην/νυν/και-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο πρόεδροι: τα κουβαδάκια σας και σ' άλλη παραλία! Κοτζάμ ήπειρος η δικιά σας και κάθεστε και ασχολείστε με όλες τις υπόλοιπες σαν κάτι παλιοκουτσομπόλες! Την κόκα κόλα σας, τα μακντόναλτς και δρόμο! Άντε γιατί παχαίνουν κιόλας!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.