Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα ποστ όχι για το καρναβάλι.

Όντας πατρινιά νοιώθω την υποχρέωση να γράψω κάτι για το καρναβάλι, αλλά ποτέ δεν κάνω κάτι όταν με υποχρεώνουν, οπότε δεν πρόκειται να γράψω τίποτα.

Θαυμάζω το δήμο πάντως γιατί με το κάψιμο του καρνάβαλου ξεκίνησε αμέσως το καθάρισμα. Νοιώθω πολύ Ευρωπαία ρε παιδί μου! Γιατί όπως και να το κάνουμε τα κομφετί και τα λοιπά χάρτινα «πράγματα» γίνονται πολύ μπλιάχ μόλις τα βρέξεις, και δεν είναι και πολύ ωραίο θέαμα. 

Έγιναν κάτι αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και ανέβασαν τις διδακτικές μονάδες σε κάποια μαθήματα που έχω ήδη περάσει, οπότε από το καρναβάλι και μετά τρέχω με κάτι εργασίες που πρέπει να κάνω. Σχεδόν τις τελείωσα. Γιούπι!

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μερικοί άνθρωποι ξοδεύουν 40-60€ κάθε χρόνο στο καρναβάλι για στολή κτλ. Εγώ άμα δεν είχα τα μέσα (μεγάλο λαμόγιο) να τη βγάζω τζαμπέ κάθε χρόνο, σιγά μην πήγαινα.

Σήμερα θα πάω να αναδείξω άλλο ένα από τα πολλά ταλέντα μου σε ένα καραόκΙ πάρτυ! Κάτι μου λέει ότι θα κοτέψω (ατάκα γιαγιάς) και τελευταία στιγμή δε θα τραγουδήσω. Θα δούμε! Πάντως, όπως υποσχέθηκα στον τίτλο, το ποστ δεν είναι για το καρναβάλι! Εγώ πάλι μπορεί...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Και πήρα το σκεπάρνι

και άρχισα να κοπανάω παντού, όπου έβρισκα κάτι να προεξέχει. Άνοιγα διόδους όπου μπορούσα, ίσα να μπορέσω να κάνω λίγο χώρο να αναπνεύσει το μέσα μου. Ο αέρας όμως ήταν γεμάτος σκόνη και τα μπάζα ατάκτως ερριμμένα. Και πήρα φόρα η χαζή χωρίς μια μάσκα, χωρίς γάντια. Και έβηχα σαν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο, και γέμισαν πληγές τα χέρια μου από την τριβή. Μην με ρωτάς αν αυτό με σταμάτησε, προφανώς και όχι. Όσο έβλεπα το φως να τρυπώνει απ' τις ρωγμές, συνέχιζα με περισσότερη λύσσα, λες και φορτίζεται η ψυχή μου με φωτοβολταϊκά. Η μόνη ελπίδα είναι πως πίσω από τα τείχη θα βρω ήλιο, όχι χιλιάρη προβολέα.

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ