Ποτέ δεν με εντυπωσίασε το τσιγάρο. Ένιωθα ότι άμα καπνίσω, θα φαίνομαι σαν μερικά παιδιά που το ξεκινάνε για να το παίξουν μαγκιά κι έτσι, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, κτλ. Αλλά εδώ και κάνα χρόνο μ' έτρωγε η περιέργεια να δοκιμάσω, να δω ρε παιδί μου γιατί η τόση φασαρία! Αλλά φοβόμουν να δοκιμάσω γιατί είχα την (γελοία) εντύπωση ότι με τη μία φορά που θα δοκιμάσω, θα μου κολλήσει και μετά δεν θα μπορώ να το κόψω.
Και μην ξεχνάμε ότι είμαι και τσιγκούνα. Δεν μπορώ να ανεχτώ να χαλάω 5 ευρώ τη μέρα για κάτι που βρομάει και βγάζει καπνό. Πάω να κάτσω στη γωνία Ερμού και Μαιζώνος άμα θέλω, δίπλα στην κυρία που ψήνει κάστανα-καλαμπόκια. Το ίδιο εφφέ, τσάμπα! Και τρως κιόλας! Τώρα που το θυμήθηκα, μου 'χει κάτσει να φάω κάστανα από πέρσυ το χειμώνα, αλλά ακόμα *αγανακτισμένο χτύπημα χεριού σε τραπέζι*.
Τέλος πάντων, είχα κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου για να μην ξεκινήσω το τσιγάρο, που μέσα μου ένιωθα ότι μία τζούρα τσιγάρο ισούται με αμαρτία. Το είδος της αμαρτίας που νοιώθαμε ότι κάναμε μικροί όταν λέγαμε τις λέξεις "διάβολος" ή "σατανάς".
Όμως, η περιέργεια σκότωσε και τις τελευταίες αναστολές μου, και τελικά μια μέρα το πήρα στα χέρια μου. Καλά, η συμφοιτήτριά μου που μου το 'δωσε λύθηκε στα γέλια, γιατί της έκανα ερωτήσεις τύπου "Και πως να το ρουφήξω; Να κάνω «Φφφφφφφφφφφφφφ»; Και μετά δηλαδή κάνεις «Φουυυ» και τον βγάζεις;"
Και εκεί που περιμένω ν' αρχίσω να βήχω όπως κάνουν στις ταινίες, τίποτα! Και «Φφφφφφφφφφ» έκανα, και «Φουυυ», και όλα κομπλέ! Τσάμπα η φασαρία, λοιπόν! Η γεύση ήταν τόσο πικρή, που δεν θα καθόμουν να το υποστώ αυτό για κανένα λόγο. Άσε που μετά από κάμποσο καιρό χάνεις μέρος της γεύσης και της όσφρησης.
Ρώτησα τους δικούς μου και μου είπαν ότι έχουν μια συνεχή πικρίλα στο στόμα. Γιατί, λοιπόν, να πληρώνει κανείς λεφτά για να μαυρίζει τα πνευμόνια του, να κιτρινίζει τα δόντια του, να πικρίζει το στόμα του, να χάνει τη γεύση του, την όσφρησή του και να βρωμοκοπάει όλη την ώρα; Τόσο κουλ συνήθεια είναι πια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου