Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς... Η μαμά με την αδερφή μου έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και δεν έχει πάει καν έντεκα. Και ο μπαμπάς; Ο μπαμπάς με την κανάτα στο χέρι, να μουρμουρίζει, να μπερδεύει τα λόγια του και να ρίχνει και κάτι διαόλους στον αέρα.
Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που η οικογένειά μου δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Ευτυχισμένη. Βαρετή. Ω κάθε άλλο παρά βαρετή είναι! Οι φίλες μου στο σχολείο θα διηγούνται τις ωραίες οικογενειακές χριστουγεννιάτικες εκδρομές τους. Κι εγώ; Εγώ θα προσεύχομαι από μέσα μου να μην έρθει η σειρά μου να μιλήσω.
Τι να πω άλλωστε; Ότι πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς πότε είναι μεθυσμένος και πότε ξεμέθυστος; Αλλά του 'χω αδυναμία. Και μου 'χει κι αυτός! Τις προάλλες πήγαμε στο εξοχικό να κάνουμε κάτι δουλειές, αυτός ήπιε, ήπιε... Έκατσα μόνη μου και έκανα όλη τη δουλειά, ενώ αυτός είχε πέσει αναίσθητος απ' το πολύ κρασί.
Δεν ήθελα να δω τα μάτια σου γεμάτα συγκίνηση, μπαμπά, μόλις είδες την μίζερη προσπάθειά μου να μην τσακωθείτε πάλι με τη μαμά! «Πάλι δεν έκανες καμιά δουλεία στο χωράφι; Μόνο για να είσαι άχρηστος υπάρχεις!» Ήθελα να είχες ακούσει τους γιατρούς όταν σου έλεγαν ότι δεν πάει άλλο... Δεν ήσουν Θεός... Ένας μεθύστακας ήσουν, που σε αγαπούσα τόσο όσο ντρεπόμουν για σένα..
Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς... Η μαμά με την αδερφή μου έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και δεν έχει πάει καν έντεκα. Η κανάτα άδεια εδώ και χρόνια. Κι εγώ στο τραπέζι να έχω κατεβάσει το καλό το σερβίτσιο, να 'χω στρώσει τραπέζι για δέκα άτομα και να αλλάζω χρόνο παρέα με τον κανένα και την καμία με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι όλη η ζωή μου είναι ένα κακό όνειρο...
Δεν είναι προσωπική μου ιστορία.. απλά έβλεπα τους πρωταγωνιστές τις προάλλες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου