Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες.
Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή.
Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνητο, τοτε κερδίζω. Αν έχω προλάβει να πατήσω και τα δύο πόδια, παίρνω και έξτρα πόντους! Αν χάσω, θα με πατήσει."
Επίσης υπάρχει και η κλασσική εντύπωση που έχουν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, ότι κάθε φορά που βρίσκονται μόνοι τους σ' ένα δωμάτιο υπάρχει μία κάμερα και τους παρακολουθεί, οπότε θα πρέπει να φαίνονται "καθωσπρέπει" και να μην ξύσουν τον κώλο τους/σκαλίσουν τη μύτη τους, κ.τ.λ.
Επίσης κάθε φορά που νοιώθω έναν πόνο οποιουδήποτε είδους, είμαι πεπεισμένη ότι είναι όγκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου