Ανήκοντας στη γενιά των 592€, είχαμε αποφασίσει εδώ και καιρό με τη Βιβή να ψάξουμε για κάποια δουλειά. Δεν είχαμε ξαναασχοληθεί με κάτι τέτοιο, οπότε στην αρχή ήμασταν επιλεκτικές. Ψάχναμε κάτι σε στυλ δουλειάς γραφείου, όπως π.χ. γραμματέας ή βοηθός. Ευτυχώς ξυπνήσαμε γρήγορα από αυτό το όνειρο και αρχίσαμε να κοιτάμε και άλλες δουλειές (φυλλάδια, σερβιτόρα, κ.λ.π.).
Παρουσιάστηκε λοιπόν μια μέρα η Βιβή με τις 7 μέρες αγγελίες παραμάσχαλα και αρχίσαμε το κλασσικό ψάξιμο με το μαρκαδοράκι στο χέρι. Εγώ -για να πω την αμαρτία μου- δεν είχα εγκαταλείψει ακόμα κάθε ελπίδα για δουλειά γραφείου, αλλά είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι σιγά σιγά. Ώσπου ξαφνικά -να το!
"Εφημερίδα ζητά φοιτήτρια για ημιαπασχόληση σε σχολή πληροφορικής ως γραμματέας και ταυτόχρονα απασχόληση και στα γραφεία της εφημερίδας. Ευέλικτο ωράριο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σχολής." Πλάκα μου κάνεις! Έπρεπε να πάμε τρέχοντας! Και που ξέρεις; Μπορεί να μας έπαιρναν και τις δύο!
Το ίδιο απόγευμα αποφασίσαμε να κλείσουμε ραντεβού. Για να πω την αλήθεια μου, το μέρος ήταν αίσχος. Το γραφείο της εφημερίδας έμοιαζε με προποτζίδικο, και ο τύπος στην καρέκλα του διευθυντή ήταν από αυτούς τους 70χρονους ξινισμένους, στριμμένους γέρους που σου προκαλούν αυτά τα άσχημα συναισθήματα για τα άτομα της τρίτης ηλικίας.
Έπαιρνε ήδη συνέντευξη από μία κοπέλα και μας φώναξε κι εμάς μέσα. Εκεί μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι ήμασταν τελείως άσχετες γιατί δεν είχαμε ούτε βιογραφικά μαζί μας. Δεν τον πείραξε αυτό τον κυριούλη πάντως. Προς στιγμήν ένιωσα ανακούφιση. Λες να ήμασταν τόσο τυχερές; Άλλοι έψαχναν δουλειά για μήνες!
Αλλά όχι, αγάπη μου! Φυσικά και δεν θα 'μασταν τόσο τυχερές! Μας πρότεινε να μας πλήρωσει τα έξοδα για το ECDL, να δουλεύουμε στη γραμματεία της σχολής και ταυτόχρονα να "βοηθάμε" και στην εφημερίδα. Και όλα αυτά για το αστρονομικό ποσό των 100-150€. Το μήνα. "Χαρτζιλίκι", όπως το χαρακτήρισε. Και το χειρότερο; Μας είπε άμα θέλαμε να δουλέψουμε και οι τρεις μαζί για 50€. Ναι, το μήνα.
Τη Βιβή την έπιασε εκείνη την ώρα μία απελπισία βλέποντας την ψυχραιμία στο βλέμμα του κυριούλη, ενώ αυτός μας ανέλυε τς λεπτομέρειες της εκμετάλλευσής μας όσο πιο διακριτικά μπορούσε. Νευρίασε απότομα, γύρισε και του είπε "Εμείς έχουμε ECDL, σας ευχαριστούμε πολύ! Γεια σας!"
Μετά την απογοήτευση της λήξης της πολλά υποσχόμενης καριέρας (πριν ακόμα αυτή ξεκινήσει), πήγαμε σε ένα σουβλατζίδικο και πνίξαμε τον πόνο μας στο φαγητό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου