Ένας ζωντανός εφιάλτης.

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι καθαρή. Αλλάζω κάθε μέρα ρούχα, βάζω κάθε πρωί αποσμητικό, βουρτσίζω τα δόντια μου συνέχεια, έχω ένα ψυχολογικό με τα χέρια μου και τα σαπουνίζω 1000 φορές τη μέρα, κ.τ.λ. Αυτά είναι πράγματα που έχουν καθιερωθεί στη ρουτίνα μου και μετά από τόσα χρόνια ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη τα κάνω αυτόματα πλέον. Ένα πράγμα που δεν μπορώ να στριμώξω στην ρουτίνα μου όμως είναι το μπάνιο. Κι όταν λέω μπάνιο, εννοώ ντους και λούσιμο.

Ας ξεκινήσω την περιγραφή μου από την αρχή, όπως συνηθίζεται.
Βγαίνω απ’ την μπανιέρα νοιώθοντας λες και έχω μια διάφανη μεμβράνη προστασίας τριγύρω μου. Λέω στον εαυτό μου “ναι!!! Κατάφερα να μπω στην μπανιέρα και να κάνω ΜΠΑΝΙΟ!!! Και επειδή είμαι τόσο απίστευτη, θα μπω αύριο να κάνω ντους, θα μπω και μεθαύριο και παραμεθαύριο θα λουστώ κιόλας!” Αμ δε!

Την πρώτη μέρα ξυπνώ και σκέφτομαι ότι δεν είναι απαραίτητο να πάω για ντους αφού μόλις χθες έκανα μπάνιο. Νιώθω ακόμα το ίδιο καθαρή με χθες, οπότε το αναβάλλω το ντους για αύριο.
Τη δεύτερη μέρα θα προσπαθήσω να μην σκεφτώ καν ότι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ένα πρωινό ντους, αλλά αν δεν καταφέρω να κρατήσω μακριά αυτή τη σκέψη για πολύ, απλώς θα πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ακόμα το ίδιο καθαρή με προχθές, οπότε θα κάνω αύριο ένα ντουζάκι.
Την τρίτη μέρα νοιώθω OK, αλλά και πάλι βαριέμαι να πάω για ένα ντουζάκι. Τουλάχιστον δεν κρύβομαι πίσω απ' το δάχτυλό μου. Να, το παραδέχτηκα ότι βαριέμαι. Βαριέμαι. ΒΑΡΙΕΜΑΙ! Να, είδατε;

Την τέταρτη μέρα ξυπνάω και ανακαλύπτω ξαφνικά ότι τα μαλλιά μου έχουν λαδώσει! Λες και σηκώθηκα το προηγούμενο βράδυ στον ύπνο μου και βούτηξα το κεφάλι μου σε λάδι! Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να λαδώνουν τόσο ξαφνικά τα μαλλιά. Είχα την εντύπωση ότι περνάνε από ένα στάδιο "ημιλαδώματος" πρώτα, το οποίο σε προειδοποιεί ότι θα χρειαστείς λούσιμο σύντομα. Τέλος πάντων. Σ' αυτό το στάδιο υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Αν δεν χρειάζεται να πάω κάπου, κάθομαι μες στην μπίχλα μου και δεν βγάζω κιχ. Αν πάλι χρειάζεται να βγω τότε η αμφίεση των μαλλιών μου εξαρτάται απ' την εποχή. Αν είναι χειμώνας φοράω σκούφο ή μπερέ και βγαίνω έξω καμαρωτή. Αν είναι καλοκαίρι, φορώ ένα πολύ πλατύ μαντήλι στα μαλλιά και το παίζω χίπισσα. Problem solved!

Το βάσανο ξεκινά την πέμπτη μέρα. Από το ξημέρωμα αυτής της ημέρας συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να το αποφύγω πλέον. Το αποσμητικό δεν μπορεί να καλύψει την απλυσιά μου και τα μαλλιά μου κολλάνε και θυμίζουν Robert Pattinson. Οπότε σηκώνομαι, αλλάζω σεντόνια (επειδή νοιώθω λες και όλη η σγόρτσα έχει κολλήσει εκεί), ανάβω το θερμοσίφωνο, σβήνω το θερμοσίφωνο, μπαίνω στην μπανιέρα, τρίβω ανελέητα κεφάλι και σώμα λες και προσπαθώ να ξεκολλήσω δυο-τρία στρώματα επιδερμίδας. Βγαίνω πεντακάθαρη!


Γκόου του 1