Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένας ζωντανός εφιάλτης.

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι καθαρή. Αλλάζω κάθε μέρα ρούχα, βάζω κάθε πρωί αποσμητικό, βουρτσίζω τα δόντια μου συνέχεια, έχω ένα ψυχολογικό με τα χέρια μου και τα σαπουνίζω 1000 φορές τη μέρα, κ.τ.λ. Αυτά είναι πράγματα που έχουν καθιερωθεί στη ρουτίνα μου και μετά από τόσα χρόνια ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη τα κάνω αυτόματα πλέον. Ένα πράγμα που δεν μπορώ να στριμώξω στην ρουτίνα μου όμως είναι το μπάνιο. Κι όταν λέω μπάνιο, εννοώ ντους και λούσιμο.

Ας ξεκινήσω την περιγραφή μου από την αρχή, όπως συνηθίζεται.
Βγαίνω απ’ την μπανιέρα νοιώθοντας λες και έχω μια διάφανη μεμβράνη προστασίας τριγύρω μου. Λέω στον εαυτό μου “ναι!!! Κατάφερα να μπω στην μπανιέρα και να κάνω ΜΠΑΝΙΟ!!! Και επειδή είμαι τόσο απίστευτη, θα μπω αύριο να κάνω ντους, θα μπω και μεθαύριο και παραμεθαύριο θα λουστώ κιόλας!” Αμ δε!

Την πρώτη μέρα ξυπνώ και σκέφτομαι ότι δεν είναι απαραίτητο να πάω για ντους αφού μόλις χθες έκανα μπάνιο. Νιώθω ακόμα το ίδιο καθαρή με χθες, οπότε το αναβάλλω το ντους για αύριο.
Τη δεύτερη μέρα θα προσπαθήσω να μην σκεφτώ καν ότι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ένα πρωινό ντους, αλλά αν δεν καταφέρω να κρατήσω μακριά αυτή τη σκέψη για πολύ, απλώς θα πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ακόμα το ίδιο καθαρή με προχθές, οπότε θα κάνω αύριο ένα ντουζάκι.
Την τρίτη μέρα νοιώθω OK, αλλά και πάλι βαριέμαι να πάω για ένα ντουζάκι. Τουλάχιστον δεν κρύβομαι πίσω απ' το δάχτυλό μου. Να, το παραδέχτηκα ότι βαριέμαι. Βαριέμαι. ΒΑΡΙΕΜΑΙ! Να, είδατε;

Την τέταρτη μέρα ξυπνάω και ανακαλύπτω ξαφνικά ότι τα μαλλιά μου έχουν λαδώσει! Λες και σηκώθηκα το προηγούμενο βράδυ στον ύπνο μου και βούτηξα το κεφάλι μου σε λάδι! Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να λαδώνουν τόσο ξαφνικά τα μαλλιά. Είχα την εντύπωση ότι περνάνε από ένα στάδιο "ημιλαδώματος" πρώτα, το οποίο σε προειδοποιεί ότι θα χρειαστείς λούσιμο σύντομα. Τέλος πάντων. Σ' αυτό το στάδιο υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Αν δεν χρειάζεται να πάω κάπου, κάθομαι μες στην μπίχλα μου και δεν βγάζω κιχ. Αν πάλι χρειάζεται να βγω τότε η αμφίεση των μαλλιών μου εξαρτάται απ' την εποχή. Αν είναι χειμώνας φοράω σκούφο ή μπερέ και βγαίνω έξω καμαρωτή. Αν είναι καλοκαίρι, φορώ ένα πολύ πλατύ μαντήλι στα μαλλιά και το παίζω χίπισσα. Problem solved!

Το βάσανο ξεκινά την πέμπτη μέρα. Από το ξημέρωμα αυτής της ημέρας συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να το αποφύγω πλέον. Το αποσμητικό δεν μπορεί να καλύψει την απλυσιά μου και τα μαλλιά μου κολλάνε και θυμίζουν Robert Pattinson. Οπότε σηκώνομαι, αλλάζω σεντόνια (επειδή νοιώθω λες και όλη η σγόρτσα έχει κολλήσει εκεί), ανάβω το θερμοσίφωνο, σβήνω το θερμοσίφωνο, μπαίνω στην μπανιέρα, τρίβω ανελέητα κεφάλι και σώμα λες και προσπαθώ να ξεκολλήσω δυο-τρία στρώματα επιδερμίδας. Βγαίνω πεντακάθαρη!


Γκόου του 1

Σχόλια

Ο χρήστης Arven είπε…
Eisai vrwmiara! :P
Ο χρήστης Unknown είπε…
Xaxa +1 sto plysimo twn xeriwn 1500 fores ti mera, to exw k egw auto to psyxologiko ^_^ kai nai penny 8a symfwnisw me ton prolalisanta, eisai vrwmiara, to aposmitiko den xevrwmise pote kanenan :P
Ο χρήστης Thunder είπε…
σας πληροφορω και τους 2 οτι δεν βρομαω καθολου!οχι μεχρι την 5η μερα τουλαχιστον.. βασικα πιστευω οτι τα λαδωμενα μαλλια με σπρωχνουν να μπω να πλυθω, αλλιως μπορει να κανα κανα μηνα..:Ρ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...