Ένα πολύ αστείο blog

Προσπαθώ να γράψω ποστ εδώ και κάτι μέρες, με αποτέλεσμα να έχω γεμίσει ένα κάρο πρόχειρα. Τα διάβασα για να δω ποιο είναι το πρόβλημα μου και συνειδητοποίησα ότι όλα έσταζαν χολή. Δεν νομίζω να 'μαι τόσο πικρόχολη σε γενικές γραμμές, οπότε τι φταίει τώρα; Οι γιορτές! Γενικά κάθε φορά που βρίσκομαι σε χαρούμενη ατμόσφαιρα και ευτυχία, όλο τρώγομαι μέσα μου και προσπαθώ να μιζεριάσω με το ζόρι. Λες και θα είμαι καλύτερα με τα μούτρα κατεβασμένα. Δεν αντέχω την πολύ ευτυχία. Νοιώθω λες και όσο πιο πολύ χαρώ με κάτι, τόσο πιο πολύ θα στεναχωρηθώ με κάτι άλλο. Έτσι, για να υπάρχει ισορροπία στο σύμπαν! Έχω αναφέρει σε παλιότερο ποστ -νομίζω- ότι έχω μανία με τη συμμετρία. Δεν πιστεύω ότι μόνο εγώ είμαι έτσι. Σκεφτείτε πόσα τραγούδια υπάρχουν για θάνατο, χωρισμό, εγκατάλειψη, λύπη γενικότερα, και πόσα για εκπληρωμένο έρωτα και χαρά. Εξαιρούνται τα δημοτικά τύπου «σήμερα λάμπει ο ουρανός». Η δυστυχία πουλάει, υποθέτω.

Έχω λοιπόν 10 αναγνώστες... Ουάου! Με σκλαβώνετε! Αλήθεια σας λέω... Και όσο κι αν προσεύχομαι να ήσασταν 100, χαίρομαι που σας έχω! Αλήθεια!

Προσπαθώ να γράψω εδώ και κάτι μέρες. Παραπονιόμουν δεξιά και αριστερά ότι δεν είχα θέμα, όταν εδώ και καμιά βδομάδα μου έκλεινε το μάτι. Σα δε ντρέπομαι! Τις προάλλες ήρθε ένα μήνυμα στο facebook να συναντηθούμε οι απόφοιτοι του 2009. Ψιλοέμεινα, γιατί συνήθως τα ριγιούνιον γίνονται μετά από δέκα χρόνια. Μίλησα με την Αλέ, και μετά άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Θέλω να πάω να δω παιδιά με τα οποία ανταλλάσσαμε μια καλημέρα με το ζόρι;  Με νοιάζει αν είναι καλά; Αν έχουν κάποιου είδους πρόβλημα; Αν τα πάνε καλά με τις σπουδές τους; Εννοείται πως θα στεναχωρηθώ αν συμβεί κάτι σε κάποιον απ' αυτούς, αλλά στο επίπεδο που είχα στεναχωρηθεί όταν σκοτώθηκαν οι 21 μαθητές στα Τέμπη το 2003. Όχι επειδή χάθηκε η συγκεκριμένη ζωή, δηλαδή, απλά επειδή χάθηκε μια ζωή. Επίσης δεν έχω όρεξη για την υποκρισία. Το ξέρω ότι δεν τους νοιάζει (κάποιους απ' αυτούς) αν ζω ή πεθαίνω, οπότε προς τι οι ερωτήσεις;  «Πως τα πας με τη σχολή σου; Πόσα μαθήματα χρωστάς;» Μαλακίες, αυτό λέω εγώ. Συ

Πάντα ενθουσιάζομαι απίστευτα με τα Χριστούγεννα. Κάνω σχέδια για το στολισμό του σπιτιού, πρήζω γνωστούς και άγνωστους, παρακολουθώ διακαώς τις εορταστικές ταινίες στην TV. Όταν όμως βρίσκομαι πράγματι στην τελική ευθεία, κάτι με πιάνει. Δεν είναι λίγο άσκοπο όλο αυτό; Άμα θες να νοιώσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων, κατεβαίνεις στο κέντρο που η κάθε οδός έχει και άλλο χρώμα φωτάκια (για τα πολύ απαιτητικά γούστα) και το βγάζεις το άχτι σου! Αλλά ποιο κέντρο; Προς τα έξω υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία! Εμείς στο μπαλκόνι ούτε ένα αστέρι, και η υπόλοιπη γειτονιά να έχει λάβει μέρος στο διαγωνισμό «η φωτεινότερη λατέρνα της Πάτρας». Δεν μπορώ εκεί που θέλω να πάω στο δρόμο μου σαν άνθρωπος να μου χαμογελούν δεκαπέντε Αγιοβασίληδες σαν πυγολαμπίδες! Αλλά το ακόμα πιο γελοίο είναι τα «ρατσιστικά» βλέμματα των γειτόνων που βλέπουν ότι δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το θέμα και οι τοίχοι μου παραμένουν το ίδιο μουντοί χωρίς τα κοκκινοπρασινομπλεκίτρινα φωτάκια. Σου λέει «εγώ δηλαδή

Δεν θυμάμαι ποτέ να πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Λογικά γι' αυτό ευθύνονταν οι γονείς μου επειδή δεν προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο. Αν και γενικότερα ήμουν πολύ έξυπνο παιδάκι και δεν υπήρχε περίπτωση να πίστευα με ελλιπείς αποδείξεις έτσι κι αλλιώς. Σύμφωνα με τη Μαμά Ηρώ, δεν ασχολιόμουν καν. Μου αρκούσε που έπαιρνα δώρα, υποθέτω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχε γυρίσει από ταξίδι ο πατέρας μου και πήγαμε όλοι μαζί για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Περάσαμε από την πλατεία Γεωργίου και εκεί υπήρχαν 3-4 άντρες ντυμένοι με τη στολή του Άγιου Βασίλη. Η Μαμά Ηρώ επέμενε να πάω να βγάλω φωτογραφία . Δεν μπορούσα να βρω το λόγο να φωτογραφηθώ με έναν άγνωστο κυριούλη εκείνη τη στιγμή, αλλά για να μ' αφήσει στην ησυχία μου η Μαμά Ηρώ, πήγα και την έβγαλα. Είναι προφανές ότι ήξερα το μυστικό του κυριούλη. Βλέπετε συνωμοτικό βλέμμα! Από τότε λοιπόν θεώρησα καθήκον μου να ενημερώσω και τα άλλα πεντάχρονα -τα λιγότερο ευφυή από μένα- για αυτό το μεγάλο ψέμα. Θα μου πείτε όμ

Προσπαθώ απ' τις μιάμιση να αποκοιμηθώ. Η Βιβή βλέπει κάποιο κουλό όνειρο και όλο με σκουντάει. Αύριο έχω εργαστήριο Στατιστική στις δέκα (ναι, το πρωί). Έχω φτιάξει μια λίστα στο iPod για αυτού του είδους τις αϋπνίες, γεμάτη -μεταξύ άλλων- James Blunt. Έχω σιχαθεί τόσο τον Blunt, που άμα τον ξανακούσω θα αυτοπυρπολιθώ. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το πρωινό ξύπνημα τον χειμώνα. Εκεί που έχεις χουχουλιάσει και έχεις καταβολευτεί στην αγκαλιά του Μορφέα, ξαφνικά πρέπει να σηκωθείς μες στο κρύο, να ντυθείς με την τσίμπλα στο μάτι, να υποστείς την άκυρη αναγούλα που προκαλεί ώρες ώρες η οδοντόβουρτσα, το περπάτημα μέχρι τη σχολή. Και όλα αυτά, γιατί; Για να πας ν' ακούσεις την καθηγήτρια να μιλάει για Στατιστική. Στις δέκα (ναι, το πρωί). Καλά, το πιο γαμάτο είναι ότι έχει λήξει το MiniTab (trial version, βλέπεις!), και επειδή δεν το 'χουν αγοράσει ακόμα οι μάγκες, καθόμαστε και βλέπουμε τι κάνει η κυριούλα στον προτζέκτορα! Εκεί να σε 'χω! Της προτείναμε να το βρο

Πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, δεν υπήρχε το άγχος των σχέσεων! Μόλις έφτανε κανείς σε ηλικία γάμου, υπήρχαν επαγγελματίες προξενήτρες και όλα έπαιρναν το δρόμο τους και ζούσανε αυτοί καλά κι εμείς αναλόγως τη διάθεση. Και ο έρωτας; Η φωτεινή εξαίρεση. Αλλά -φυσικά- δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή σ' αυτή την περίπτωση από το κλέψιμο. Και μετά το στίγμα και το σούσουρο. Θυμάμαι μου 'λεγε η γιαγιά μου ότι δεν μπορούσε να παντρευτεί κάποιον συγχωριανό της, γιατί τότε το χωριό θα 'λεγε ότι «τα' χαν καλά». Μπορεί να νομίζει κανείς ότι αυτός ο «θεσμός» έχει πεθάνει. Αμ δε! Υπάρχουν ακόμα διάφορες επίδοξες προξενήτρες, απλά σαν κίνητρο δεν έχουν κάποιο χρηματικό ποσό, αλλά το αίσθημα του καλού Σαμαρείτη. Αναφέρομαι σε φίλους που ζευγαρώνουν τους φίλους τους μεταξύ τους, και μετά κάθονται και καμαρώνουν τα πιτσουνάκια. Άλλοι σας κατακρίνουν, αλλά εγώ έχω να πω ένα πράγμα: Μπράβο σας! Μακάρι και άλλοι άνθρωποι να νοιάζονταν για τους συνανθρώπους τους έτσι. Με αυτή τη σ