Ένα πολύ αστείο blog

Η αγαπημένη μου εβδομάδα από άποψη φαγητού είναι η βδομάδα του Πάσχα. Σε γενικές γραμμές συχαίνομαι να τρώω ξαναζεσταμένο φαγητό. Πάντα μου μυρίζει κάπως περίεργα και καταλήγω να το παρατάω στην άκρη και να μπουκώνω με ψωμιά. Όχι τώρα όμως. Ό,τι ξεμένει απ' το Πάσχα (αυγά, κοκορέτσι, κτλ) μοιάζει με την πιο απίστευτη λιχουδιά που θα μπορούσε να μου εμφανίσει κανείς. Αυτό όμως είναι το μόνο ευχάριστο. Γιατί η περίοδος μετά το Πάσχα μου βγάζει κάτι του στυλ «νομίζεις ότι κάνεις διακοπές τώρα, αλλά άμα κοιτάξεις στο άμεσο μέλλον θα δεις μία εξεταστική να σε μουτζώνει». Και η σκέψη ότι άμα δεν τα περάσω όλα τώρα μένω πίσω ένα εξάμηνο δε μπορώ να πω ότι συμβάλλει στην χαλάρωσή μου. Πώς καταφέρνω και φέρνω το θέμα πάντα γύρω απ' την εξεταστική; Και μιας και το θυμήθηκα, ΥΓ: τρΑΊνο, αΥγά, αΥτί. Γιατί έτσι.

Δεν μπορώ να αναλύσω το ίδιο θέμα σε πάνω από μία παράγραφο. Αυτό σημαίνει είτε ότι δεν κάνω τίποτα σημαντικό στη ζωή μου, είτε ότι κάνω τόσα πολλά που ο μικρός και αργός εγκέφαλος μου δεν προλαβαίνει να τα αναλύσει όλα μαζί. Θυμήθηκα ότι το 'χα ξαναπάθει αυτό, και μόλις σχολίασα το πόσο έχω κολλήσει, ξεκόλλησα αυτόματα. Εδώ και κάνα μήνα κοιμάμαι με αρκουδάκι. Σοβαρά τώρα. Δεν κοιμόμουν σε κανένα στάδιο της ζωής μου με αρκουδάκι και το 'παθα τώρα. Μάλιστα άρχισα να φοβάμαι το σκοτάδι όπως όταν πήγαινα δημοτικό. Και τι κάνω για να το καταπολεμήσω; Συνδέω το ποντίκι του λάπτοπ που αλλάζει χρώματα για να φωτίζει το δωμάτιο. Ουδέν σχόλιο. Σήμερα μαζευτήκαμε η παρέα του σχολείου και (ξανα)θυμηθήκαμε τα παλιά. Λόγω της μνήμης χρυσόψαρου που διαθέτω σε κάποια φάση ένοιωσα λες και πήγα σε διαφορετικό λύκειο απ' την παρέα μου. Μα πότε προλάβαμε και κάναμε όλα αυτά που εξιστορήθηκαν απόψε; Και που ήμουν εγώ τότε; Πάει έχω χαζέψει. Και ναι! Μόλις ολοκλήρωσα (!) ένα ποστ!!! :D

Είναι μερικές φορές που θέλω να βάλω μια κλαψιάρικη ταινία που ψοφάνε ο πρωταγωνιστής, η γκόμενά του, ο σκύλος του και όλο του το σόι και να πάρω ένα μπολ παγωτό και να βουλιάξω στον καναπέ. Λες και άμα δεν κλάψω μια φορά το μήνα για το πόσο άδικη είναι η ζωή θα σκάσω. Μόνο που η ζωή δεν είναι και τόσο άδικη μαζί μου, οπότε μετά τσαντίζομαι που δεν έχω λόγους να γκρινιάξω. Οπότε μετά κάθομαι και κάνω σχολιασμό στην ταινία. Την κλαψιάρικη από πιο πάνω. Φτιάχνω δικούς μου διαλόγους και μετά βρίζω τους ρόλους γιατί είναι τόσο θύματα της ίδιας τους της τύχης που με τσαντίζουνε. Είμαι ψυχοπαθής. Ή κυκλοθυμική. Δεν ξέρω στα σίγουρα. 

Εδώ και κάνα χρόνο έχω αποκτήσει τη συνήθεια να παρακολουθώ τις αγαπημένες μου σειρές ον-λάην. Παλιές που έχουν σταματήσει να προβάλλονται αλλά και καινούριες που παίζονται τώρα έξω. Θυμάμαι πριν από κάνα πεντάρι χρόνια που σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, αν άνοιγες την τιβί έβρισκες πάντα κάτι να δεις. Μπορεί όχι τέλειο, αλλά σίγουρα ανεκτό. Τώρα για να βρω κάτι ενδιαφέρον πρέπει να στηθώ με το τηλεχειριστήριο στο χέρι για κάνα δίωρο παθαίνοντας τενοντίτιδα απ' την πολλή προσπάθεια και καταλήγοντας στο τηλεμάρκετινγκ. Τώρα που είπα τηλεμάρκετινγκ, είδα ένα φουσκωτό μαξιλαράκι για τον σβέρκο (σαν κολάρο) που φτιάχτηκε «για να απαλλάσσει τους ώμους απ' το βάρος και να τους ξεκουράζει». Τώρα δηλαδή το κεφάλι -και κατ' επέκταση ο εγκέφαλος- έγινε ένα άχρηστο βάρος. ΟΚ. Κάηκε η κάρτα γραφικών μου από κάτι διακοπές ρεύματος (υποθέτω) και τώρα βλέπω ακόμα περισσότερη Τιβί. Ας με λυπηθεί κάποιος! Τώρα τελευταία παίζει η επανάληψη της επανάληψης! Άμα δω άλλη μία φορά Κωνστα

Χθες ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στο 2ο έτος. Αρκετά τρομακτικό, γιατί μετά άρχισα να σκέφτομαι το επαγγελματικό μου μέλλον και το πως μπορεί να τα φέρει η ζωή γενικότερα. Και μετά με έπιασε ο συνηθισμένος φόβος που με πιάνει ότι δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο, οπότε λέω τι γίνεται τώρα; Θ' ανοίξω ζαχαροπλαστείο/καφετέρια. Να εξηγήσω. Το μαγαζί στην είσοδο θα είναι ένα συνηθισμένο ζαχαροπλαστείο, αλλά θα μπαίνεις σ' έναν διάδρομο και θα σε οδηγεί σε μία εσωτερική καφετέρια γεμάτη πουφ και πολύχρωμες κούπες. Και όλοι θα είναι ξυπόλητοι! Θα είναι σαν το μπόουλινγκ που υποχρεούσαι να φορέσεις εκείνα τα χαζά παπούτσια, αλλά εδώ θα μένεις με τις κάλτσες και θα έχει πολύ μαλακά χαλιά. Και πολλά χρώματα. Πάρα μα πάρα πολλά χρώματα. Και πολλά γλυκά! Θα μου πεις τι τα γράφω όλα αυτά τώρα; Ψαρεύω πελάτες, βέβαια! Λίγα χρόνια νωρίτερα μεν, αλλά και πάλι!