Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μάλλον η Τιβί δε λέει και πολλά.

Εδώ και κάνα χρόνο έχω αποκτήσει τη συνήθεια να παρακολουθώ τις αγαπημένες μου σειρές ον-λάην. Παλιές που έχουν σταματήσει να προβάλλονται αλλά και καινούριες που παίζονται τώρα έξω.

Θυμάμαι πριν από κάνα πεντάρι χρόνια που σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, αν άνοιγες την τιβί έβρισκες πάντα κάτι να δεις. Μπορεί όχι τέλειο, αλλά σίγουρα ανεκτό. Τώρα για να βρω κάτι ενδιαφέρον πρέπει να στηθώ με το τηλεχειριστήριο στο χέρι για κάνα δίωρο παθαίνοντας τενοντίτιδα απ' την πολλή προσπάθεια και καταλήγοντας στο τηλεμάρκετινγκ.

Τώρα που είπα τηλεμάρκετινγκ, είδα ένα φουσκωτό μαξιλαράκι για τον σβέρκο (σαν κολάρο) που φτιάχτηκε «για να απαλλάσσει τους ώμους απ' το βάρος και να τους ξεκουράζει». Τώρα δηλαδή το κεφάλι -και κατ' επέκταση ο εγκέφαλος- έγινε ένα άχρηστο βάρος. ΟΚ.

Κάηκε η κάρτα γραφικών μου από κάτι διακοπές ρεύματος (υποθέτω) και τώρα βλέπω ακόμα περισσότερη Τιβί. Ας με λυπηθεί κάποιος! Τώρα τελευταία παίζει η επανάληψη της επανάληψης! Άμα δω άλλη μία φορά Κωνσταντίνου και Ελένης θα τη σπάσω τη ρημάδα!

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ.
Ο χρήστης Thunder είπε…
καλως με βρηκες και καλως σε βεηκα κι εγω και καλο μηνα! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω