Ένα πολύ αστείο blog

Καταρχάς δεν υπάρχει τίποτα που θα σε αναγκάσει να ξυπνήσεις σαν άνθρωπος το πρωί. Όσα ξυπνητήρια και να βάλεις, όσες γκαρίλες και ν' ακούσεις, και πάλι θα στριφογυρίζεις μέχρι το μεσημέρι. Εν τω μεταξύ όταν τελικά αξιωθείς να σηκωθείς, έχεις αυτή την περίεργη διάθεση που όλο και κάτι θέλεις να κάνεις αλλά ταυτόχρονα βαριέσαι να κάνεις οτιδήποτε απαιτεί κίνηση ή/και συγχρονισμό άκρων. Κάθεσαι και λιώνεις στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση και ενώ διψάς το τελευταίο δίωρο (όπως εγώ αυτή τη στιγμή καλή ώρα) δεν πρόκειται να σηκωθείς για να πιείς νερό ακόμα κι αν πιάσει φωτιά η καρέκλα σου. Έρχεται η ώρα που πρέπει να κοιμηθείς. Όλοι κοιμούνται το βράδυ, δεν είναι κάτι που μπορείς να αποφύγεις. Επίσης όλο και κάτι έχεις να κάνεις πριν πέσεις για ύπνο. Και αυτό το κάτι μπορεί να σε κάνει να μείνεις ξύπνιος για ώρες, απλά για να το αποφύγεις απ' την πολλή βαρεμάρα. Μακράν το πιο βαρετό ποστ που 'χω γράψει... Αλλά τουλάχιστον τώρα έχω 5 ποστς!

Το τέταρτο ποστ του μήνα. Α, και δεν έχω τι να γράψω. Τέλεια. Δυστυχώς για μένα δεν είμαι αρκετά σπουδαία ώστε να μπορώ να γράψω 2 βλακείες και να είναι το ίδιο καλές με ένα νορμάλ ποστ. Οπότε θα σας στείλω ένα διάγραμμα από την εργασία στο ΛΠΣ που κάνω για να μου πείτε μπράβο.   Βρήκα τη σελίδα ενός πλαστικού χειρούργου που τον λένε Tom Pousti . Σοβαρά τώρα. Καληνύχτα! Ή μάλλον καλημέρα!

Μ' αρέσει η συμμετρία ακόμα και εκεί που δεν είναι εφικτή. Οπότε αφού για κάθε μήνα του 2011 έχω 5 ποστς (κατά τύχη!), θέλω 5 ποστς και για τον Μάιο. Οπότε πρέπει να γράψω άλλα 3 (μαζί μ' αυτό). Όπως σκεφτόμουν λοιπόν να γράψω μια διαπίστωση που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια μετά από τις ένα εκατομμύριο ταινίες που έχω δει, θυμήθηκα την εξεταστική (ω, τι έκπληξις!) και μετά θυμήθηκα μια εργασία που έχω για το ΛΠΣ. Το ΛΠΣ αγαπητοί μου φίλοι (γνωστό και ως Λογιστικά Πληροφοριακά Συστήματα) είναι μια βλακεία που θυμίζει προγραμματισμό απ' την Γ' λυκείου. Τεχνολογική. Πρέπει, δηλαδή, να κάτσω και να σκεφτώ «τι θα έκανα στη θέση του πισί», και μετά να το περιγράψω διαγραμματικά! Εντυπωσιακό; Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτή τη στιγμή που τα γράφω όλα αυτά η ώρα πάει τρεις και εμένα με έχει πιάσει η προκομάρα μου και έχω ήδη κάνει προσχέδια σε πρόχειρο, ενώ σε 5 ώρες θα πρέπει να ξυπνήσω και να ξεκινήσω τη μέρα μου σαν παραγωγικός ενήλικας. Ναι. Μάλλον φταί

Όντας παιδί της πόλης τα τελευταία δύο χρόνια (τρομάρα μου), μπορώ να πω ότι μου είχε λείψει η αίσθηση όπου το μόνο που σου 'ρχεται μετά από μια εισπνοή είναι αλμύρα και δέντρα, αντί για σκουπιδοαέρα, σκατούλες και καυσαέρια. Όσο ζούσα στο χωριό δεν καταλάβαινα τι τους έπιανε τους ανθρώπους «της πόλης» και σκοτώνονταν να ξεφύγουν στην εξοχή. Αλλά σήμερα που πήγα η ίδια μια βόλτα προς τα έξω, ήταν λες και βρέθηκα σε μια διαφορετική διάσταση. Συνειδητοποίησα ότι από τότε που άρχισα να ζω σε πιο «γρήγορους» ρυθμούς, ψιλοξέχασα να λέω μια στο τόσο «δε γ@μιέτ@ι»; Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνει καλό να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά και να ξεχνάμε να πάρουμε ανάσα μια στο τόσο. Οπότε αποφάσισα από 'δω και πέρα να προσπαθήσω να μην χολοσκάω με το παραμικρό και να θυμηθώ τις εποχές που όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, μια βόλτα στη θάλασσα έσβηνε όλα τα προβλήματα, τουλάχιστον προσωρινά.

Κάτι έτυχε να ψάχνω για την eurovision, τότε που θα στέλναμε την Παπαρίζου. Δεν είχα πολλά πολλά μαζί της οπότε ήθελα να μάθω πληροφορίες για την καριέρα της. Μπήκα σε ένα ελληνικό φόρουμ και εκεί που λέω «εδώ είμαστε», όλα έμοιαζαν κινέζικα! Έβλεπα σειρές γραμμάτων του λατινικού αλφαβήτου που δεν έβγαζαν κανένα νόημα, με αριθμούς ανάμεσά τους. Μετά από κάνα δίλεπτο πήρα χαμπάρι ότι το w είναι το ωμέγα, κτλ, και ένοιωσα λες και ανακάλυψα μια καινούρια γλώσσα! Εκτός του πόσο κουλ ένοιωθα που έγραφα έτσι, με γλίτωνε και απ' τον κόπο να πατάω alt και shift κάθε φορά για να αλλάζω γλώσσα. Ναι, μεγάλος κόπος. Όταν έφτασα τρίτη λυκείου όμως συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να ξεχνάω την ορθογραφία μου και με έπιασε κρίση γιατί η Αλέ μου είχε ψιλοκολλήσει το κόλλημά της για την ορθογραφία. Οπότε μια μέρα το πήρα απόφαση να γράφω παντού ελληνικά! Στην αρχή μου βγήκε η πίστη μέχρι να σταματήσω να γράφω «καπςσ ετσι» και «kapws etsi», αλλά μετά από λίγο ιδρώτα και ατελείωτο backspace το