Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γκρίκλιsh

Κάτι έτυχε να ψάχνω για την eurovision, τότε που θα στέλναμε την Παπαρίζου. Δεν είχα πολλά πολλά μαζί της οπότε ήθελα να μάθω πληροφορίες για την καριέρα της. Μπήκα σε ένα ελληνικό φόρουμ και εκεί που λέω «εδώ είμαστε», όλα έμοιαζαν κινέζικα!

Έβλεπα σειρές γραμμάτων του λατινικού αλφαβήτου που δεν έβγαζαν κανένα νόημα, με αριθμούς ανάμεσά τους. Μετά από κάνα δίλεπτο πήρα χαμπάρι ότι το w είναι το ωμέγα, κτλ, και ένοιωσα λες και ανακάλυψα μια καινούρια γλώσσα!

Εκτός του πόσο κουλ ένοιωθα που έγραφα έτσι, με γλίτωνε και απ' τον κόπο να πατάω alt και shift κάθε φορά για να αλλάζω γλώσσα. Ναι, μεγάλος κόπος. Όταν έφτασα τρίτη λυκείου όμως συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να ξεχνάω την ορθογραφία μου και με έπιασε κρίση γιατί η Αλέ μου είχε ψιλοκολλήσει το κόλλημά της για την ορθογραφία.

Οπότε μια μέρα το πήρα απόφαση να γράφω παντού ελληνικά! Στην αρχή μου βγήκε η πίστη μέχρι να σταματήσω να γράφω «καπςσ ετσι» και «kapws etsi», αλλά μετά από λίγο ιδρώτα και ατελείωτο backspace το κατάφερα! Και έχω να δηλώσω ότι δεν ισχύει η δικαιολογία του alt και shift. Να λοιπόν πως κατέληξα να γράφω τόσες μ@λακίες εδώ μέσα χωρίς κόπο!

Auta paides!

Σχόλια

Ο χρήστης yannidakis είπε…
πολύ έξυπνο το κείμενο σου. Πρέπει να σου πω πως πίσω στο 1997, όταν έκανα τον 1ο μου λογιαριασμό στο messenger βρισκόμουν στις ΗΠΑ, οπότε δεν είχα άλλο τρόπο να γράφω ελληνικά πέρα από αυτόν.
Επιστρέφοντας την Ελλάδα, ανακάλυψα δύο πράγματα. Αφενός ότι δεν ήμουν ο μόνος που έγραφε έτσι, αφού ήδη είχε αρχίσει να γίνεται μόδα και δεύτερον ότι δεν ήταν καθόλου αισθητικά και λεξικά ορθό να γράφω με αυτόν τον τρόπο. Ομολογώ πως κι εγώ αντιμετώπισα μερικά προβληματάκια στην ορθογραφία, όμως σύντομα ξεκίνησα και πάλι την ελληνική γραφή. Το shift+alt είναι τόσο εύκολο όσο και το να θυμάσαι να πατάς το '8' για το θήτα :[
Ο χρήστης Thunder είπε…
σ' ευχαριστω παρα πολυ για τη δημοσιευση και τα σχολια! :)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω