Ένα πολύ αστείο blog

Επειδή με ρώταγε σήμερα η Αλέ πως μπορεί να κάνει σχόλια. Το κουτάκι μέσα στο οποίο μπορεί να γραφτεί το σχόλιο εμφανίζεται μόλις πατήσετε ένα συγκεκριμένο ποστ. Όχι στην αρχική σελίδα που φαίνονται τα πιο πρόσφατα μαζεμένα. Αν δεν έχετε λογαριασμό στο blogger, δεν πειράζει. Απλά στην επιλογή κάτω απ' το σχόλιο θα επιλέξετε "Ανώνυμος". Αφήστε όνομα στο τέλος του σχολίου, όμως, για να ξέρω τι μου γίνεται. Ευχαριστώ. :)

Είναι λες και ολόκληρη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ' τις ποσότητες γλυκών που θα καταναλώσω ημερησίως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάθε φορά που θα εντοπίσω έστω κι ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας θα το καταβροχθίσω και μετά ξαφνικά το μυαλό μου μετατρέπεται σε αυτό ενός αρπακτικού, και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως θα καταφέρω να βρω μεγαλύτερη ποσότητα γλυκού να φάω. Έχει τύχει πάνω σε κρίση υπογλυκαιμίας να φάω ένα καρβέλι ψωμί με μέλι και βούτυρο. Και όχι, δε σταμάτησα στο ένα καρβέλι επειδή σταμάτησε η λιγούρα. Απλά τελείωσε το ψωμί. Μια άλλη φορά είχα φάει μερέντα κατευθείαν απ' το βάζο με το κουτάλι. Δεν μ' άρεσε καν η συγκεκριμένη μερέντα. Δεν σκέφτομαι λογικά σε τέτοιες φάσεις. Είχα κάνει κάτι εξετάσεις αίματος τις προάλλες και η γιατρός μου μου είπε ότι είχα επικίνδυνα χαμηλό ζάχαρο. Εξαιτίας αυτού μπορεί στο άκυρο να λιποθυμήσω καμιά μέρα και να καταπιώ τη γλώσσα μου. Οπότε καταλαβαίνουμε ποιες ήταν οι οδηγίες του Μπαμπά Νίκου: γέμισε τα ντουλάπια μ

Έχω μια απίστευτη λατρεία για το φαγητό. Μπορώ να κάτσω και να φάω απίστευτες ποσότητες φαγητού, και μετά να θέλω να φάω κι άλλο τόσο. Αν οι ποσότητες φαγητού που κατανάλωνα καθημερινά αντικατοπτρίζονταν στο βάρος μου, αυτή τη στιγμή θα ζύγιζα γύρω στα 120 κιλά. Μπορεί να είναι η καταστροφή της γης από εξωγήινους σε εξέλιξη, και εγώ να μη δίνω δεκάρα επειδή εκείνη την ώρα θα καταβροχθίζω την καλύτερη πίτσα που φτιάχτηκε ποτέ. Προσπαθώ κατά καιρούς να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσω να άγομαι και να φέρομαι με βάση τις ορέξεις της κοιλιάς μου, αλλά αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορώ την ώρα που κυλιέμαι στο πάτωμα με τα σάλια μου να στάζουν στο χαλάκι να πω "μαζέψου, Πέννυ. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Μιλάμε απλά για ένα λαχταριστό σουφλέ σοκολάτας ζεστό ζεστό, με το εσωτερικό του να πλημμυρίζει στο πιάτο σε απόσταση αναπνοής". Είναι σαν την πρέζα. Έχει τύχει να με πονάει το στομάχι μου απ' τη λιγούρα. Είναι τόσο δυνατή κάποιες φορές που σκέφτομαι ότι άμα αποφάσι

Όταν ξεκίνησα το blog, ήθελα να διαβάσει ο κόσμος διάφορες παραξενιές μου και να διασκεδάσει. Συνήθιζα να αφηγούμαι τέτοιες ιστορίες σε παρέες, οπότε ήλπιζα ότι κατά ένα μέρος τουλάχιστον θα' χε επιτυχία ο στόχος μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι -για τα δικά μου δεδομένα- το blog είναι πολύ επιτυχημένο. Κάθε φορά που με πλησιάζει και από ένας φίλος μου λέγοντας μου να συνεχίσω να γράφω, νοιώθω απίστευτη χαρά. Μαζί με τη χαρά μου όμως, ώρες ώρες με πιάνει και μια φοβία. Αφορμή για να επανέλθει στο προσκήνιο αυτή η φοβία κατά καιρούς, είναι όταν περνάει πάνω από μία βδομάδα χωρίς ν' ανεβάσω έστω κι ένα ποστ. Αν ανοίξει το λογαριασμό μου κανείς εκείνη την περίοδο, θα δει ένα σωρό πρόχειρα αποθηκευμένα, αλλά καμία ιδέα που ν' αξίζει να δημοσιευτεί. Όλα αυτά είναι απλώς ένας σωρός από λέξεις χωρίς νόημα κι ενδιαφέρον. Έχει τύχει στο παρελθόν να δημοσιεύσω  τέτοιου είδους δημιουργήματα και -φυσικά- έχει αποδειχτεί λάθος. Γιατί υπάρχουν όλα αυτά τα πρόχειρα όμως; Υπάρχουν γιατί σ

Έβλεπα τον αγώνα Ελλάδα-Ισραήλ στα προκριματικά του Euro 2012. Και όπως χάζευα τον Σηφάκη ( αχχχ.... ) -δυστυχώς ο Νίνης δεν έμεινε στον αγώνα σχεδόν καθόλου ( ααααααχχχχχ... )- άρχισα να χαζεύω και να σκέφτομαι. Κλασσικά. Και θυμήθηκα πως μου φαινόταν το ποδόσφαιρο παλιότερα που δεν είχα ιδέα τι ήταν η σέντρα. Οπότε σκέφτηκα να γράψω ποστ γι' αυτό! Έστειλα στο καπάκι μήνυμα στη Βιβή και της είπα να το γράψουμε μαζί. Και είπε ναι. Και μετά έπρηξα και τον Αργύρη. Πάμε λοιπόν! Γήπεδο: Μεγάλη έκταση καλυμμένη με γρασίδι, χλοοτάπητα, πίσσα, κοτρόνες - αναλόγως το budget. Σέντρα: Εκείνος ο μεγάλος κύκλος στο κέντρο του γηπέδου. Στην αρχή κάθε παιχνιδιού οι αρχηγοί παίζουν κορώνα-γράμματα για το ποιος θα κλωτσήσει πρώτος τη μπάλα. Αν βάλεις γκολ από τη σέντρα, θεωρείσαι μεγάλος παιχταράς. Τέρμα: Ορθογώνιο με δίχτυ. Υπάρχουν δύο σε κάθε γήπεδο. Ο στόχος της κάθε ομάδας είναι να βάλει τη μπάλα μέσα στο δίχτυ της αντίπαλης όσες πιο πολλές φορές μπορεί. Το τέρμα προστατεύεται από τον

Μ' αρέσει να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις. Να αναρωτιέμαι πως θα αντιμετώπιζα διάφορα προβλήματα, αν είμαι δυνατός χαρακτήρας, κ.τ.λ. Με αφορμή τις ταινίες Buried, Cellular και άλλες που δεν είναι αρκετά σημαντικές για να καταγραφούν στον σκληρό μου, θυμήθηκα κάτι άκυρες σκέψεις που μου 'ρχονται μερικές φορές. Τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου σε μία τέτοιου είδους περιπέτεια, αλλά έπρεπε να βασιστώ σε κάποιον άκυρο. Και το χειρότερο; Να μην θέλει να με βοηθήσει κιόλας! Κατ' αρχάς, κάθομαι και σκέφτομαι το πως θα μπορούσα να φανώ πιστευτή. Ας μην γελιόμαστε! Αν έπαιρνα οποιονδήποτε από σας τηλέφωνο λέγοντας ότι έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι και κρύβομαι στο υπόγειο, θα νομίζατε ότι βαριέμαι του θανατά και ότι δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω! Και δεν σας κατηγορώ. Κάτι τέτοια λέω κάθε φορά που βαριέμαι του θανατά και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω και αρχίζω να παίρνω τηλέφωνο όποιον βρω μπροστά μου. Γιατί δεν έχω κοινωνική ζωή. Γιατί δε

Περπατούσα χθες με τη Βιβή στο κέντρο. Εκεί που συζητούσαμε αμέριμνες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή απ' το φροντιστήριο να πλησιάζει. Μ' αυτό το παιδί μέσα στα δύο χρόνια που πηγαίναμε φροντιστήριο μαζί, ένα 'γεια' ανταλλάσσαμε το πολύ. Είναι από αυτό το είδος γνωστών που αν δεν υπήρχε το facebook δεν θα μάθαινες ποτέ αν ζουν ή πεθαίνουν. Μέσα σ' εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που πέρασαν, ο εγκέφαλος μου έπαθε κάτι σαν υπερλειτουργία και πάρθηκαν πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα. Όταν συναντώ τυχαία έναν γνωστό μου, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω. Να χαιρετήσω πρώτη; Να κάνω πως δεν τον είδα; Υπάρχει αυτή η άβολη αίσθηση ότι αν του μιλήσεις, κάτι πολύ ντροπιαστικό θα γίνει και θα γυρίσει όλος ο κόσμος να σε κοιτάξει με μισό μάτι λες και έκανες κάναν φόνο. Κι αν του μιλήσω και δεν γυρίσει να με κοιτάξει; Τότε θα φαίνομαι σαν καμιά παράξενη που μιλάει στο κενό. Και στην τελική ποιος ο λόγος να μιλήσεις; "Γεια! Τι κάνεις, καλά;" Ποιος νοιάζεται! Εδώ, μέσα σ

Πολλές φορές μου 'ρχεται η επιφοίτηση για κάτι που σκεφτόμουν πολλές συνεχόμενες ώρες, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έχω που να το σημειώσω για να μην το ξεχάσω, και τελικά -ενώ πείθω τον εαυτό μου ότι θα το θυμάμαι μέχρι να πάω σπίτι- το ξεχνώ μέσα στο επόμενο λεπτό. Αυτό το κείμενο θα γίνει πιο κατανοητό σε λίγο. Πίνκυ Πρόμις! (Θυμάσαι, Άλεξ;) Θέμα για blog post. Μου 'ρχεται ένα γαμάτο θέμα στο μυαλό που θα είναι γεμάτο γαμάτες ατάκες και γαμάτο τίτλο. Μέσα σε πέντε λεπτά το 'χω ξεχάσει, γιατί θα είμαι έξω και εκείνη τη στιγμή σίγουρα θα κάνω κάτι που δεν μου επιτρέπει να καταγράψω το όραμά μου. Οπότε μόλις γυρίσω σπίτι θα στηθώ για κάνα δίωρο μπροστά απ' τον υπολογιστή, προσπαθώντας να ξυπνήσω την ξεχασμένη ανάμνηση στο μυαλό μου. Αποτυγχάνω παταγωδώς. Βλακεία. Στίχος ή ενορχήστρωση τραγουδιού. Μπορεί να γράφω ένα τραγούδι εδώ και καμιά βδομάδα και να με ταλαιπωρεί ένα συγκεκριμένο σημείο του. Και η λύση για να το ξεμπλέξω να μου 'ρθει όταν θα κάνω μπάνιο. Στη θά

Όταν πήγαινα δημοτικό, ίσχυαν τα απλά μαθηματικά. Ένα κι ένα έκαναν δύο, για πολλά χρόνια. Είτε είχες μία μεγάλη παρέα και ήσουν φίλος με όλους, είτε καθόσουν μόνος στη μεριά σου. Το θέμα όμως είναι ότι σαν παιδιά είχαμε αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν σχολιάζαμε πίσω απ' την πλάτη κανενός, και δεν μας σχολίαζε και κανείς. Προσπαθώντας να μπω στον κόσμο των μεγάλων άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα που με χάλαγαν αρκετά. Δεν υπάρχει πια αυτή η εμπιστοσύνη. Όλοι μας έχουμε γίνει κακοί άνθρωποι που σχολιάζουν άλλους ανθρώπους πίσω απ' την πλάτη τους. Ή σχεδόν όλοι. Δεν υπάρχει ο 'κολλητός', ο 'φίλος'. Υπάρχει η 'παρέα' και ο 'γνωστός'. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με κάποιον φίλο σου, πρέπει να το συζητάς μαζί του. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει μία ικανότητά τους, που την έχουν απ' την αρχή του κόσμου: την ομιλία. Δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Μπορεί να κάνω μια βλακεία και να κάνω τον φίλο μου να θυμώσει, ή να στεναχ

Όταν βρίσκομαι σε μια συζήτηση, κάποιες φορές ξεχνάω ότι απευθύνομαι σε ανθρώπινα όντα, οπότε ξεκινώ να μιλώ πολύ γρήγορα. Αυτό συνήθως το παθαίνω όταν έχω να πω κάτι πολύ σημαντικό και αγχώνομαι -λες και βρίσκομαι σε debate με ανώτατο όριο τα 60 δευτερόλεπτα- ή όταν βαριέμαι και θέλω να τελειώνω γρήγορα με ότι έχω να πω. Οπότε καταλήγω να ακούγομαι όπως ακούγονται οι πρωταγωνιστές μιας ταινίας άμα ρυθμίσεις την ταχύτητα του DVD στο Χ2. Δεν βγαίνει και πολύ νόημα εδώ. Αλλάζω πολύ γρήγορα θέμα. Γι' αυτό μάλλον φταίει η υπερκινητικότητά μου, ή/και το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. Μέσα σε ένα δεκάλεπτο μπορώ να ξεκινήσω πέντε διαφορετικά θέματα προς συζήτηση και να μην ολοκληρώσω κανένα. Μέσα στο κεφάλι μου γίνεται ένας πόλεμος. Τα διάφορα θέματα προς συζήτηση 'τσακώνονται' για την πρωτιά, και στο τέλος καταλήγω να πω κάτι του στυλ "Πήγα το λάπτοπ στον τεχνικό και μο...Α! Δεν σου 'πα! Λέω να πάω να κάνω ανταύγιες! Ναι! Χρυσοκ...Τι λές για το καινούριο πρόγραμμα τ

"Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε να είμαι ο εαυτός μου, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να προσποιηθώ ότι είμαι κάποια άλλη." Από μια ηλικία και μετά -όταν άρχισα να έχω προσωπική γνώμη και γούστο- άρχισα να ακούω ροκ και έντεχνη μουσική και ήμουν πολύ κουλ. Στο σχολείο υπήρχαν οι σκυλάδες, οι λαϊκοί, οι ράπερς, οι χιπχοπάδες, οι ροκάδες, αυτοί που άκουγαν λίγο απ' όλα και οι άκυροι που αντέγραφαν ό,τι ήταν πιο μοδάτο στο εκάστοτε σχολείο. Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας, έχω να δηλώσω το εξής: οι ροκάδες πρέπει να σταματήσουν να φέρονται λες και η μουσική τους είναι Θεόπνευστη. Υπάρχουν κι άλλα είδη που είναι το ίδιο αξιόλογα. Η ροκ έχει καταντήσει να θεωρείται κριτήριο για το αν ο άνθρωπος που την ακούει είναι φιλοσοφημένος, πολιτικοποιημένος, 'ψαχμένος' κ.τ.λ. Οι ροκάδες επιδεικνύουν τις γνώσεις τους ο ένας στον άλλον και προσπαθούν να αποδείξουν ποιος θυμάται περισσότερα τραγούδια απ' έξω, ή ποιος θυμάται περισσότερες βιογραφίες συγκ