Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πρέπει να κουβαλάω ένα μπλοκάκι μαζί μου πάντα.

Πολλές φορές μου 'ρχεται η επιφοίτηση για κάτι που σκεφτόμουν πολλές συνεχόμενες ώρες, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έχω που να το σημειώσω για να μην το ξεχάσω, και τελικά -ενώ πείθω τον εαυτό μου ότι θα το θυμάμαι μέχρι να πάω σπίτι- το ξεχνώ μέσα στο επόμενο λεπτό. Αυτό το κείμενο θα γίνει πιο κατανοητό σε λίγο. Πίνκυ Πρόμις! (Θυμάσαι, Άλεξ;)

Θέμα για blog post. Μου 'ρχεται ένα γαμάτο θέμα στο μυαλό που θα είναι γεμάτο γαμάτες ατάκες και γαμάτο τίτλο. Μέσα σε πέντε λεπτά το 'χω ξεχάσει, γιατί θα είμαι έξω και εκείνη τη στιγμή σίγουρα θα κάνω κάτι που δεν μου επιτρέπει να καταγράψω το όραμά μου. Οπότε μόλις γυρίσω σπίτι θα στηθώ για κάνα δίωρο μπροστά απ' τον υπολογιστή, προσπαθώντας να ξυπνήσω την ξεχασμένη ανάμνηση στο μυαλό μου. Αποτυγχάνω παταγωδώς. Βλακεία.

Στίχος ή ενορχήστρωση τραγουδιού. Μπορεί να γράφω ένα τραγούδι εδώ και καμιά βδομάδα και να με ταλαιπωρεί ένα συγκεκριμένο σημείο του. Και η λύση για να το ξεμπλέξω να μου 'ρθει όταν θα κάνω μπάνιο. Στη θάλασσα. Ένα χιλιόμετρο απ' τη στεριά. Χωρίς να το σκέφτομαι καν εκείνη τη στιγμή. Απλώς θα με χτυπήσει σαν τούβλο στο κεφάλι!

Λύση προβλήματος. Μπορεί να με ταλαιπωρεί μια άσκηση στα μαθηματικά. Μπορεί να έχω κάνει μια βλακεία και να μην μπορώ να κλείσω τον ισολογισμό της εικονικής επιχείρησης που με ταλαιπωρεί εδώ και ένα Σαββατοκύριακο. Το θέμα είναι ότι έχει τύχει να δω τη λύση στον ύπνο μου και το πρωί όλα να είναι μια θολούρα στο μυαλό μου. Δεν κάνω πλάκα. Αυτό το παθαίνω όταν αγχώνομαι πολύ με ένα συγκεκριμένο θέμα. Στις πανελλαδικές έβλεπα στον ύπνο μου ασκήσεις από τα μαθηματικά κατεύθυνσης που -ενώ μπορεί να με ταλαιπωρούσαν στον ξύπνιο μου- στον ύπνο μου έβγαζαν νόημα λες και επρόκειτο για ασκήσεις δημοτικού.

Λίστα για ψώνια. Έχω αποφασίσει να πάω για ψώνια μια απ' τις επόμενες ημέρες και θυμάμαι διάφορα άκυρα που πρέπει να αγοράσω. Δεν τα σημειώνω επίτηδες γιατί λέω "Σιγά! Θα ξεχάσω την οδοντόκρεμα και τα σνίτσελ;" Ναι, θα τα ξεχάσω. Και το αποτέλεσμα θα είναι να μην έχω με τι να πλύνω τα δόντια μου το πρωί, και να μείνω και νηστική κιόλας! Ε, ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω