Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Να πόσο εύκολα μπορεί να φτιάξει η μέρα μου!

Εδώ και κάνα δίμηνο κάθε φορά που έβλεπα ένα αίτημα φιλίας έμενα με την απορία στο βλέμμα γιατί θα ήταν κάποιος άκυρος τύπου «Bourbouli8rini goutsou mwe mwe», χωρίς φωτογραφία, χωρίς κοινούς φίλους κτλ.

Τις προάλλες όμως που είδα για ακόμα μια φορά την ειδοποίηση και δυσανασχετώντας έκανα το κλικ με το ποντίκι, έπαθα σοκ! Ήταν η κολλητή που είχα από δύο χρονών μέχρι την τρίτη δημοτικού (που μετακόμισα).

Την έψαχνα καιρό χωρίς επιτυχία και στην αρχή ενθουσιάστηκα πολύ, αλλά μετά μ' έπιασε ένα άγχος. Έχουμε να ειδωθούμε εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, και μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε μεγαλώσει και έχουμε αλλάξει.

Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που θα είμαστε δύο ξένοι και θα πρέπει να ξαναγνωριστούμε απ' την αρχή. Και αν δεν ταιριάζουμε τώρα; Απογοήτευση, γιατί θα χαλάσει η ωραία εικόνα που είχα στις αναμνήσεις μου τα τελευταία χρόνια.

Αλλά επειδή είμαι θαρραλέο κορίτσι θα προσπαθήσω να κανονίσω να βρεθούμε! Τι στο καλό, δεν μπορεί να έχει γίνει άλλος άνθρωπος! Εξάλλου, είμαι τόσο γλυκιά και συμπαθητική που δεν θα μπορέσει να μου αντισταθεί!

Σχόλια

Ο χρήστης Redspoon είπε…
είναι όμορφο να βρίσκονται μαζί ανθρωποι μετά από χρόνια , τελικά το ιντερνετ καποιες φορές είναι πραγματικά εξαιρετικά χρήσιμο!!!
Ο χρήστης Thunder είπε…
το internet μας εχει φακελωσει ολους! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω