Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σταφυλοφιλοσοφίες.


Παίζει να 'ναι η πρώτη φορά που γράφω πρώτα τον επίλογο σε ένα ποστ και η πρώτη φορά που αργώ τόσο να γράψω το οτιδήποτε.

Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στη ζωή μου από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχασα φίλους, βρήκα φίλους, βρήκα δουλειά, έφτιαξα πλάνο για τα επόμενα δύο χρόνια επειδή τα πλάνα μου ποτέ δεν ανατρέπονται. 

Μόλις συνειδητοποίησα ότι σπάνια γράφω για τα προσωπικά μου εδώ μέσα. Άσχετο.

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή.

Βασικά, όχι. Το θέμα είναι ότι όλοι κάνουμε επιλογές. Ευτυχώς ή δυστυχώς εμείς έχουμε το δικαίωμα αυτό, και όχι κάποιος που θα μπορούσε να ξέρει αν θα πληγωθούμε ή αν θα ανταμειφθούμε για αυτές τις επιλογές. Δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να γίνουν, ούτε κάποια εγγύηση ότι αυτές οι επιλογές θα μας οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο. Γιατί η επιλογή σημαίνει και αλλαγή, και η αλλαγή δεν οδηγεί πάντα σε κάτι καλύτερο, αλλά σίγουρα οδηγεί στη γνώση. 

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
Ηρθε ο καιρος να σας αφησω για λιγο για το καλοκαιρι.Φορεστε το ομορφο χαμογελό σας και πάρτε μαζι την ομορφότερη διάθεση οπου και αν πάτε.Ας διώξουμε για λίγο τα πράγματα που μας στενοχωρούν και ας απολαυσουμε ένα ησυχο καλοκαίρι.ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ!!!!Σιγουρα η ζωη εχει πολλα για ολους μας και δεν ξερουμε τι μας επιφυλασσει.Να εχεις τη υγεια σου πανω απ ολα και τη δουλεια σου.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω