Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Και μπήκα και επίσημα πλέον στο τέταρτο έτος.


Και έκατσα και έγραψα όλα όσα χρωστάω στο μπλοκάκι μου. Λέει μια σελίδα στο facebook «Μη ρωτάτε ποτέ μια κυρία την ηλικία της κι έναν φοιτητή πόσα χρωστάει». Θα δώσω μόνο μία απάντηση σ’ αυτό. Είμαι 21.

Τέλος πάντων. Μετά προσπάθησα να δω πόσα λιγότερα μαθήματα (και με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια) θα μπορούσα να περάσω για να πω ότι δεν απέτυχα στην εξεταστική του Γενάρη. Γιατί αφού δουλεύω και έχω να πηγαίνω και γυμναστήριο για τα προβληματικά άκρα μου και έχω να βλέπω το αγόρι και τις φίλες μου, θα έλεγε κανείς ότι δεν προλαβαίνω να διαβάσω 10 μαθήματα σε κάθε εξεταστική. Εκτός αν γίνω Cyborg. Λογικά τα Cyborgs δεν χρειάζονται ύπνο.

Η καθόλου τυχαία κλήρωση επέλεξε 4 μαθήματα. Τα δύο εργαστήρια που έχω τώρα, καθώς και δύο θεωρίες, απ’ τις πιο δύσκολες που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στη σχολή. Αν περάσω αυτά τα 4 μαθήματα τον Γενάρη, τότε θα θέλω μόνο **** μαθήματα από χειμερινά και **** από εαρινά εξάμηνα για να πάρω πτυχίο! Συν τη διπλωματική-πτυχιακή και την πρακτική βέβαια. Φυσικά έχω παρόμοιο στόχο και για το όγδοο εξάμηνο.

Το θέμα είναι ότι αν εκπληρώσω τον στόχο του τέταρτου έτους γενικότερα, θα μου μείνουν (ελπίζω) λιγότερα από δέκα μαθήματα στο πέμπτο έτος! Οπότε θα πετάξω και μία πρακτική και μία διπλωματική-πτυχιακή μέσα! Δηλαδή αν στρωθώ ελάχιστα παίζει να πάρω πτυχίο στα 5,5-6 χρόνια! Not bad, my friend! Not bad at all! Και επίσης, μέχρι στιγμής ο βαθμός πτυχίου κυμαίνεται στο 6,5 με ανοδική πορεία! ΟΥΑΟΥ!

Και το συνειδητοποιώ ότι πολλούς που θα το διαβάσουν αυτό δεν τους ενδιαφέρει, αλλά για μένα είναι σημαντικό γιατί φέτος επιτέλους άρχισα να βάζω σειρά σε όλους τους τομείς της ζωής μου μετά από 21 χρόνια ύπαρξης. Και αυτό είναι το μπλογκ μου οπότε γράφω ό,τι μου κατέβει. Και ναι, είμαι περήφανη.


Σχόλια

Ο χρήστης Clem Lumen είπε…
You go girl!


:)
Ο χρήστης Thunder είπε…
I go, αλλα να δω που θα με βγαλει στο τελος :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω