Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άγγελοι. (Προσοχή: πολύ «γυναικείο» ποστ)

Μετά από 21 χρόνια έρευνας, δεν είχα διαπιστώσει αν είμαι ρομαντική. Το ανακάλυψα τις τελευταίες 3 μέρες που έκατσα να διαβάσω τη σειρά Άγγελοι της Λόρεν Κέιτ. Ναι, τέσσερά βιβλία σε 3 μέρες. (το 3,5 το άφησα για το τέλος).

Δεν είναι ότι με ενθουσίασε η ιστορία απ' την αρχή. Αλλά μ' άρεσε αυτή η ιστορία αγάπης γιατί δεν έμπλεκε με τα κλισέ που ζούμε, διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά.

Είναι ιστορία αγάπης γιατί μιλάει για την καθαρή αγάπη και όχι για το πόσες ώρες θα κάνεις να του στείλεις μήνυμα για να το παίξεις δύσκολη - πόσο βαρύς άντρας θα το παίξεις για να πέσει αυτή στα πόδια σου κλπ.

Και όχι, το να είσαι ρομαντικός δεν σημαίνει -τελικά- να κυκλοφορείτε και οι δύο με ένα πακέτο χαρτομάντιλα, ή να περιμένεις μέχρι να έρθει ο πρίγκηπας με τ' άσπρο άλογο για να σε σώσει.  Απλά να αγαπιέστε αρκετά για να θέλετε να συναντηθείτε κάπου στη μέση.

Ντρέπομαι λίγο που το δημοσιεύω αυτό, γιατί έχει καταντήσει πλέον να είναι ντροπή να είμαστε ρομαντικοί εξ' αιτίας κάτι 13χρονων με πλακάτ σε πρεμιέρες του Τουάιλαϊτ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Edit: Αναρωτιέμαι

ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν. Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω

Νομίζεις ότι θα έχω κρεβάτι

κάποια στιγμή; Εγώ νομίζω πως ναι. Μετά από ενάμιση χρόνο έχω ξεχάσει πώς είναι να έχει κανείς υπνοδωμάτιο. Αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν μου λείπει σαν έννοια. Πάντα άραζα στην πολυθρόνα μου. Το υπνοδωμάτιο το είχα μόνο για ύπνο.  Αυτό που μου λείπει είναι να έχω καναπέ. Μου φαίνεται πολύ περίεργο τις λίγες φορές που μαζεύονται τα σκεπάσματα και χρησιμοποιείται ως καναπές. Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να έχω κρεβάτι εδώ μέσα, γιατί τότε θα έμοιαζε με φοιτητικό σπίτι. Μου λείπει το στρώμα του κρεβατιού μου πάντως, αλλά ευτυχώς έχει βγει πολύ άνετος ο καναπές αυτός. Επίσης θέλω να πάρω πράγματα για τους τοίχους σιγά σιγά, είναι πολύ άδειοι για τα γούστα μου.  Έχω αρχίσει και δεν θέλω τη συγκεκριμένη πολυθρόνα. Την είχα πάρει όταν είχα συγκεκριμένο μπάτζετ οπότε δεν είχα απαιτήσεις, αλλά τώρα θέλω κάτι που να αντιπροσωπεύει περισσότερο την αισθητική μου. Δυστυχώς για μένα, την αισθητική μου την αντιπροσωπεύει πολυθρόνα που δεν μπορώ να σηκώσω μόνη μου από το βάρος και αυτό είναι ένα γεγονός

Μοιάζει λες και όλη τη ζωή μου

ζούσα με μία περσόνα που πλέον δεν με αντιπροσωπεύει. Δεν είχα γλύκα, ήμουν πάντα πιο μάγκας, δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά με ξέρεις οπότε ξέρεις τί εννοώ. Και πλέον είναι λες και νιώθω αρκετή αυτοπεποίθηση να είμαι πιο γλυκιά. Πιο ήρεμη. Λες και το έκανα για αυτοπροστασία αυτό που είπα στην αρχή. Μεγαλώνω αλλά κάθε χρόνο είμαι πιο παιδί μέσα μου, βασικά είναι λες και πλέον επιτρέπω στο παιδί που έχω μέσα μου να βγαίνει προς τα έξω. Θα χαζεύω τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα ένα απόγευμα που είναι σαν πίνακας ζωγραφικής, και αν με ρωτήσει κάποιος τί κοιτάζω, θα του πω ακριβώς αυτό. Πιο παλιά θα έλεγα "τίποτα". Παρατηρώ ότι μαγεύομαι με τα πιο απλά πράγματα, και όλο και αυξάνεται η ποσότητα των πραγμάτων που με μαγεύουν και με κάνουν χαρούμενη. Έφερε γλυκά ένας συνάδελφος για τα γενέθλιά του, ατομικές lemon pies, και η κρέμα που είχαν από πάνω ήταν σαν ζουληχτερή μαρέγκα, και η κρέμα λεμόνι είχε γεύση από αληθινό λεμόνι! Χάρηκα πολύ που έφαγα ένα τόσο ωραίο γλυκό σήμερα! Όταν τον