Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άγγελοι. (Προσοχή: πολύ «γυναικείο» ποστ)

Μετά από 21 χρόνια έρευνας, δεν είχα διαπιστώσει αν είμαι ρομαντική. Το ανακάλυψα τις τελευταίες 3 μέρες που έκατσα να διαβάσω τη σειρά Άγγελοι της Λόρεν Κέιτ. Ναι, τέσσερά βιβλία σε 3 μέρες. (το 3,5 το άφησα για το τέλος).

Δεν είναι ότι με ενθουσίασε η ιστορία απ' την αρχή. Αλλά μ' άρεσε αυτή η ιστορία αγάπης γιατί δεν έμπλεκε με τα κλισέ που ζούμε, διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά.

Είναι ιστορία αγάπης γιατί μιλάει για την καθαρή αγάπη και όχι για το πόσες ώρες θα κάνεις να του στείλεις μήνυμα για να το παίξεις δύσκολη - πόσο βαρύς άντρας θα το παίξεις για να πέσει αυτή στα πόδια σου κλπ.

Και όχι, το να είσαι ρομαντικός δεν σημαίνει -τελικά- να κυκλοφορείτε και οι δύο με ένα πακέτο χαρτομάντιλα, ή να περιμένεις μέχρι να έρθει ο πρίγκηπας με τ' άσπρο άλογο για να σε σώσει.  Απλά να αγαπιέστε αρκετά για να θέλετε να συναντηθείτε κάπου στη μέση.

Ντρέπομαι λίγο που το δημοσιεύω αυτό, γιατί έχει καταντήσει πλέον να είναι ντροπή να είμαστε ρομαντικοί εξ' αιτίας κάτι 13χρονων με πλακάτ σε πρεμιέρες του Τουάιλαϊτ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω