Περπατούσα χθες με τη Βιβή στο κέντρο. Εκεί που συζητούσαμε αμέριμνες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή απ' το φροντιστήριο να πλησιάζει. Μ' αυτό το παιδί μέσα στα δύο χρόνια που πηγαίναμε φροντιστήριο μαζί, ένα 'γεια' ανταλλάσσαμε το πολύ. Είναι από αυτό το είδος γνωστών που αν δεν υπήρχε το facebook δεν θα μάθαινες ποτέ αν ζουν ή πεθαίνουν. Μέσα σ' εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που πέρασαν, ο εγκέφαλος μου έπαθε κάτι σαν υπερλειτουργία και πάρθηκαν πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα.
Όταν συναντώ τυχαία έναν γνωστό μου, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω. Να χαιρετήσω πρώτη; Να κάνω πως δεν τον είδα; Υπάρχει αυτή η άβολη αίσθηση ότι αν του μιλήσεις, κάτι πολύ ντροπιαστικό θα γίνει και θα γυρίσει όλος ο κόσμος να σε κοιτάξει με μισό μάτι λες και έκανες κάναν φόνο. Κι αν του μιλήσω και δεν γυρίσει να με κοιτάξει; Τότε θα φαίνομαι σαν καμιά παράξενη που μιλάει στο κενό.
Και στην τελική ποιος ο λόγος να μιλήσεις; "Γεια! Τι κάνεις, καλά;" Ποιος νοιάζεται! Εδώ, μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά θα έχω ξεχάσει ότι τον είδα. Γιατί να κάτσω να ασχοληθώ; Από ευγένεια, ακούω την συνείδησή μου να μου ψιθυρίζει γλυκά στ' αυτί. Επειδή έτσι μας μαθαίνουμε από μικρή ηλικία. Άμα δεις κάποιον γνωστό και δεν τον χαιρετήσεις, η φοράδα που έχω στ' αλώνι μου θα κάνει κάτι που είναι μπλιάξ. Τέλος πάντων.
Εγώ τελικά δεν τον χαιρέτησα! Κοιταχτήκαμε από μακριά στα μάτια, γυρίσαμε στις παρέες μας και προσποιηθήκαμε κι οι δυο μας ότι ήμασταν τόσο απασχολημένοι και τόσο απορροφημένοι απ' τις συζητήσεις που δεν είδαμε ο ένας τον άλλον, οπότε όλη αυτή η φάση τελείωσε αναίμακτα. Και αν δεν μου 'χε έρθει εκείνη τη στιγμή η ιδέα να το γράψω σαν ποστ, δεν θα το θυμόμουν καν αυτή τη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου