Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σαβουάρ Βιβρ!

Περπατούσα χθες με τη Βιβή στο κέντρο. Εκεί που συζητούσαμε αμέριμνες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή απ' το φροντιστήριο να πλησιάζει. Μ' αυτό το παιδί μέσα στα δύο χρόνια που πηγαίναμε φροντιστήριο μαζί, ένα 'γεια' ανταλλάσσαμε το πολύ. Είναι από αυτό το είδος γνωστών που αν δεν υπήρχε το facebook δεν θα μάθαινες ποτέ αν ζουν ή πεθαίνουν. Μέσα σ' εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που πέρασαν, ο εγκέφαλος μου έπαθε κάτι σαν υπερλειτουργία και πάρθηκαν πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα.

Όταν συναντώ τυχαία έναν γνωστό μου, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω. Να χαιρετήσω πρώτη; Να κάνω πως δεν τον είδα; Υπάρχει αυτή η άβολη αίσθηση ότι αν του μιλήσεις, κάτι πολύ ντροπιαστικό θα γίνει και θα γυρίσει όλος ο κόσμος να σε κοιτάξει με μισό μάτι λες και έκανες κάναν φόνο. Κι αν του μιλήσω και δεν γυρίσει να με κοιτάξει; Τότε θα φαίνομαι σαν καμιά παράξενη που μιλάει στο κενό.

Και στην τελική ποιος ο λόγος να μιλήσεις; "Γεια! Τι κάνεις, καλά;" Ποιος νοιάζεται! Εδώ, μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά θα έχω ξεχάσει ότι τον είδα. Γιατί να κάτσω να ασχοληθώ; Από ευγένεια, ακούω την συνείδησή μου να μου ψιθυρίζει γλυκά στ' αυτί. Επειδή έτσι μας μαθαίνουμε από μικρή ηλικία. Άμα δεις κάποιον γνωστό και δεν τον χαιρετήσεις, η φοράδα που έχω στ' αλώνι μου θα κάνει κάτι που είναι μπλιάξ. Τέλος πάντων. 

Εγώ τελικά δεν τον χαιρέτησα! Κοιταχτήκαμε από μακριά στα μάτια, γυρίσαμε στις παρέες μας και προσποιηθήκαμε κι οι δυο μας ότι ήμασταν τόσο απασχολημένοι και τόσο απορροφημένοι απ' τις συζητήσεις που δεν είδαμε ο ένας τον άλλον, οπότε όλη αυτή η φάση τελείωσε αναίμακτα. Και αν δεν μου 'χε έρθει εκείνη τη στιγμή η ιδέα να το γράψω σαν ποστ, δεν θα το θυμόμουν καν αυτή τη στιγμή.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...