Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Φάτε γιατί χανόμαστε!

Έχω μια απίστευτη λατρεία για το φαγητό. Μπορώ να κάτσω και να φάω απίστευτες ποσότητες φαγητού, και μετά να θέλω να φάω κι άλλο τόσο. Αν οι ποσότητες φαγητού που κατανάλωνα καθημερινά αντικατοπτρίζονταν στο βάρος μου, αυτή τη στιγμή θα ζύγιζα γύρω στα 120 κιλά. Μπορεί να είναι η καταστροφή της γης από εξωγήινους σε εξέλιξη, και εγώ να μη δίνω δεκάρα επειδή εκείνη την ώρα θα καταβροχθίζω την καλύτερη πίτσα που φτιάχτηκε ποτέ.

Προσπαθώ κατά καιρούς να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσω να άγομαι και να φέρομαι με βάση τις ορέξεις της κοιλιάς μου, αλλά αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορώ την ώρα που κυλιέμαι στο πάτωμα με τα σάλια μου να στάζουν στο χαλάκι να πω "μαζέψου, Πέννυ. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Μιλάμε απλά για ένα λαχταριστό σουφλέ σοκολάτας ζεστό ζεστό, με το εσωτερικό του να πλημμυρίζει στο πιάτο σε απόσταση αναπνοής".

Είναι σαν την πρέζα. Έχει τύχει να με πονάει το στομάχι μου απ' τη λιγούρα. Είναι τόσο δυνατή κάποιες φορές που σκέφτομαι ότι άμα αποφάσιζα ποτέ μου να κάνω δίαιτα, θα ήμουν χαμένη από χέρι. Εδώ έχει τύχει σ' ένα βράδυ να φάω συνολικά 4 πίτες και μία κρέπα γλυκιά! Και άλλο ένα βράδυ μία πίτσα δεκαεξάρα! Χωρίς καμία βοήθεια, παρακαλώ.

Ώρες ώρες σκέφτομαι εσένα -έρμη αναγνώστρια με το καρότο στο χέρι. Σε οικτίρω! Αν δεν έχεις γνωρίσει την απόλαυση μιας καρμπονάρας, μίας πίτσας σπέσιαλ, λίγου βρώμικου μετά το ξενύχτι, τότε δέσε μια πέτρα απ' το λαιμό σου όσο είναι καιρός. Τι να το κάνεις το ωραίο σώμα, αν πιέζεις τον εαυτό σου καθημερινά; Λες και θα χαλάσει η ισορροπία του πλανήτη αν η διάμετρος του κώλου σου είναι δύο εκατοστά παραπάνω απ' το κανονικό. Άσε τις μεζούρες και τους δοσομετρητές και πιάσε τα μαχαιροπίρουνα!

Γιατί τι είναι οι θερμίδες στην τελική; Ένας απλός αριθμός. Ενώ η αίσθηση της ικανοποίησης μετά το φαγητό: Ανεκτίμητη. Μου θύμισε διαφήμιση της Mastercard αυτό το τελευταίο. Αλλά είναι αλήθεια. Τώρα που τα είπα κι έφαγα κιόλας, πάω για ύπνο. Καληνύχτα!

Credit στη Νίκη. Αν το 'στελνα όπως ήταν αρχικά, θα μ' έπαιρναν με τις ντομάτες. Ευχαριστώ για τα tips.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahahaa!! gamato!! to fxaristh8hka!!!! ;)
Ο χρήστης Thunder είπε…
ετσι αγαπη μου! επειδη ξερουμε να φαμε! :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...