Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκάσε και κοιμήσου!

Μάκη, μία βαλίτσα πεντάλεπτα για τον κουμπαρά σου!

Διάβαζα ένα blog που παρακολουθώ, και είχε link μιας ιστοσελίδας που έπαιζε ένα κλιπάκι με ήχους βροχής για να σε χαλαρώνουν. Τώρα τελευταία δεν κοιμόμουν καλά λόγω άγχους, οπότε βρήκα αυτό που δεν ήξερα καν ότι έψαχνα. Ωραία, λέω, εδώ είμαστε!

Έβαλα το εν λόγω κλιπάκι να παίζει. Άρχισα να νοιώθω λες και παίζω σε ταινία χολιγουντιανής παραγωγής, έτοιμη να πιάσω το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο χέρι, να το παίξω πολλά σκεπτόμενη και ταυτόχρονα να ξαπλώσω στον καναπέ δίπλα στο τζάκι εκθειάζοντας τα δίμετρα πόδια μου. (Τι λέω;!)

Εκεί λοιπόν που είχα μπει για τα καλά στο κλίμα και είχα αρχίσει (επιτέλους) να νυστάζω, ξαφνικά άρχισα να κάνω ό,τι πιο άκυρους συνειρμούς θα μπορούσε να κάνει κανείς, απλά για να με αγχώσω επίτηδες. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να μαζέψω τη μπουγάδα. Ναι, για να μην μου βρέξει τα ρούχα η εικονική βροχή.

Αλλά επειδή έχω τάσεις ψυχαναγκασμού, δεν το 'κλεισα το κλιπάκι. Το άφησα να παίζει για κάνα δίωρο για να με ηρεμήσει με το ζόρι. Ε όχι λοιπόν! Αφού λες ότι ηρεμείς, θα ηρεμήσεις! Ακόμα κι αν μας πάρει όλη νύχτα.

Και το αποτέλεσμα; Να το κλείσω και να ξεραθώ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν έχουμε πάει ένα θέατρο πάντως,

ακούγεται καλή ιδέα. Θα πάω απόψε. Μπορεί να σου πω πώς μου φάνηκε η αποψινή παράσταση κάποια στιγμή. Ωραία δεν θα 'ταν; Με ενοχλούν αυτοί που κάνουν φασαρία στο θέατρο. Νιώθω μία ανατριχίλα όταν βλέπω τους ηθοποιούς να κάνουν τα δικά τους μαγικά στη σκηνή και οι ηλίθιοι που ενοχλούν μου χαλάνε την ατμόσφαιρα. Σήμερα είχα μία συγκινητική στιγμή. Είδα βιντεάκι για ένα μαγαζί στο κέντρο (θέα Ακρόπολη, το πρωί Μπραντς και το βράδυ παρτάρες) και σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε να πάω κάποια στιγμή, και καπάκια μου τα 'σκασε ότι μένω Αθήνα πλέον και μπορώ να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που βλέπω, οπότε θέλω. Δεν χρειάζεται πια να κάνω κάποια λίστα με μέρη για οοοοοόταν ανέβω Αθήνα. Δεν είναι φοβερό; ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ. ΤΩΡΑ. ΤΟ ΖΩ.

Το κλωσοπουλάκι και άλλα ψυχολογικά τραύματα

Επειδή οι μαλακίες που έκανα σαν παιδί αρέσουν, αποφάσισα να γράψω κι άλλες. Α! Να προειδοποιήσω σ' αυτό το σημείο ότι σε μερικά σημεία δεν υπάρχει συνοχή και οι σκέψεις φαίνονται λιγάκι μπερδεμένες. Δεν έπρεπε να πιω καφέ σήμερα. Πάμε λοιπόν! Πάντα μου άρεσε η ιδέα των κατοικίδιων. Προσοχή: όχι η φροντίδα και η περιποίηση που χρειάζεται ένα κατοικίδιο, αλλά αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις "σκύλος", "γάτα" κ.τ.λ. Ξέρετε, αυτή την εικόνα που μας έχουν περάσει οι αμερικάνικες ταινίες . Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί στο να φροντίζουν μη ομιλούντα έμβια όντα. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, βέβαια, αρκεί να το συνειδητοποιήσει κανείς έγκαιρα. Πριν θάψει ένα κλωσόπουλο και δύο χρυσόψαρα, ας πούμε... Όταν μου πήρε η Μαμά Ηρώ το πρώτο μου χρυσόψαρο, ήμουν τεσσάρων χρονών. Είχα μια διεστραμμένη ιδέα ότι όσο πιο πολύ φαΐ του έριχνα, τόσο πιο μεγάλο θα γινόταν (η γιαγιά μου φταίει για αυτή την λανθασμέ

"Η ευγνωμοσύνη του μικρού μυρμηγκιού"

Όταν πήγαινα δημοτικό, ίσχυαν τα απλά μαθηματικά. Ένα κι ένα έκαναν δύο, για πολλά χρόνια. Είτε είχες μία μεγάλη παρέα και ήσουν φίλος με όλους, είτε καθόσουν μόνος στη μεριά σου. Το θέμα όμως είναι ότι σαν παιδιά είχαμε αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν σχολιάζαμε πίσω απ' την πλάτη κανενός, και δεν μας σχολίαζε και κανείς. Προσπαθώντας να μπω στον κόσμο των μεγάλων άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα που με χάλαγαν αρκετά. Δεν υπάρχει πια αυτή η εμπιστοσύνη. Όλοι μας έχουμε γίνει κακοί άνθρωποι που σχολιάζουν άλλους ανθρώπους πίσω απ' την πλάτη τους. Ή σχεδόν όλοι. Δεν υπάρχει ο 'κολλητός', ο 'φίλος'. Υπάρχει η 'παρέα' και ο 'γνωστός'. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με κάποιον φίλο σου, πρέπει να το συζητάς μαζί του. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει μία ικανότητά τους, που την έχουν απ' την αρχή του κόσμου: την ομιλία. Δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Μπορεί να κάνω μια βλακεία και να κάνω τον φίλο μου να θυμώσει, ή να στεναχ