Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

SOPA, PIPA και τα ρέστα.

Όπως πήγα να μπω στην wikipedia τις προάλλες, έπεσα πάνω σ' αυτό.

Σε απλά ελληνικά, αγαπητοί μου, την έκατσα! Αν ισχύσουν αυτά δεν έχει online σειρές (δεν εννοώ την webtv), δεν έχει τζαμπέ ταινίες, μουσική, torrents γενικότερα. Χώρια που θα επηρεαστούν και άλλες σελίδες που μπορεί να μην παραβιάσουν άμεσα πνευματικά δικαιώματα, αλλά να κάνουν κατά λάθος καμιά στραβή και να κατεβάσουν ρολά για ψύλλου πήδημα!

Και όλα αυτά ξέρετε τι σημαίνουν; Ότι θα πρέπει να ξαναθυμηθώ έννοιες όπως DVD Club, Δισκοπωλείο, Βιβλιοπωλείο και άλλα τέτοια. Και να με συγχωρείτε κιόλας αγαπητοί ρεπουμπλικάνοι, αλλά μετά από τόσα χρόνια που συνήθισε όλος ο κόσμος τζάμπα, σιγά μην έρθουν να πληρώσουν!

Όσο το έγραφα όλο αυτό φανταζόμουν διάφορα σενάρια όπου το FBI(;) θα διάβαζε αυτά που βλέπω και θα μ' έχωναν «στη στενή» για πειρατεία. Το θέμα όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι τελικά αυτό το σλόγκαν που είχε βγει παλιά (η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική) και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες έκαναν μεγάλο λάθος. Γιατί στην πραγματικότητα τόσα χρόνια σώζουν το πορτοφόλι μας. Και η μουσική μια χαρά ποιότητα έχει!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.