Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άγγελοι. (Προσοχή: πολύ «γυναικείο» ποστ)

Μετά από 21 χρόνια έρευνας, δεν είχα διαπιστώσει αν είμαι ρομαντική. Το ανακάλυψα τις τελευταίες 3 μέρες που έκατσα να διαβάσω τη σειρά Άγγελοι της Λόρεν Κέιτ. Ναι, τέσσερά βιβλία σε 3 μέρες. (το 3,5 το άφησα για το τέλος).

Δεν είναι ότι με ενθουσίασε η ιστορία απ' την αρχή. Αλλά μ' άρεσε αυτή η ιστορία αγάπης γιατί δεν έμπλεκε με τα κλισέ που ζούμε, διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά.

Είναι ιστορία αγάπης γιατί μιλάει για την καθαρή αγάπη και όχι για το πόσες ώρες θα κάνεις να του στείλεις μήνυμα για να το παίξεις δύσκολη - πόσο βαρύς άντρας θα το παίξεις για να πέσει αυτή στα πόδια σου κλπ.

Και όχι, το να είσαι ρομαντικός δεν σημαίνει -τελικά- να κυκλοφορείτε και οι δύο με ένα πακέτο χαρτομάντιλα, ή να περιμένεις μέχρι να έρθει ο πρίγκηπας με τ' άσπρο άλογο για να σε σώσει.  Απλά να αγαπιέστε αρκετά για να θέλετε να συναντηθείτε κάπου στη μέση.

Ντρέπομαι λίγο που το δημοσιεύω αυτό, γιατί έχει καταντήσει πλέον να είναι ντροπή να είμαστε ρομαντικοί εξ' αιτίας κάτι 13χρονων με πλακάτ σε πρεμιέρες του Τουάιλαϊτ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.