Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανοιχτή επιστολή στον κάγκουρα στην παραλία.

Δεν είσαι αποκρουστικός επειδή οι γυναίκες είναι πουτάνες που γουστάρουν μόνο δίμετρους μελαχρινούς με κοιλιά - σκακιέρα από τους κοιλιακούς (direct quote από σένα αυτό, μην σου κλέψω τα εύσημα). Ίσα ίσα που βλέπεσαι, αρκεί να κρατάς το στόμα σου κλειστό.

Είσαι, επειδή έχεις φέρει το ηχείο στην παραλία και μας έχεις πρήξει με την άθλια μουσική, καθώς προσπαθείς (μάλλον) να εκπληρώσεις το ασίγαστο πάθος που σε σιγοκαίει για το djλίκι, το οποίο φαίνεται να έχει μείνει ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής. Ευτυχώς, για το κοινό καλό της ανθρωπότητας.

Είσαι, γιατί οποία τολμήσει να περάσει από μπροστά σου ακούει ατάκες τύπου "πω πω τι μουνάρα είσαι εσύ". Βασικά μην λέω μαλακίες, όλοι τις ακούμε γιατί φωνάζεις σα λαϊκατζης που προσπαθεί να ξεπουλήσει το τελευταίο τελάρο με βλήτα για να σχολάσει και να πάει σπίτι του. Με τέτοια τεχνική πεσίματος δεν πηδάς ούτε στη συντέλεια του κόσμου, δεν θα σε ακουμπήσει γκόμενα ούτε με στέκα μπιλιάρδου, ακόμα και αν είσαι εσύ ο τελευταίος επιζών και εξαρτάται απ'το σπέρμα σου η επιβίωση του ανθρώπινου είδους.

Αν είχες αρκετό μυαλό θα καταλάβαινες ότι ο κοινός παρονομαστής στις συναναστροφές σου με "γκόμενες" που σε απέρριψαν είσαι εσύ, και θα χρησιμοποιούσες αυτό το συμπέρασμα για να δεις τί πάει στραβά, και ίσως γινόσουν καλύτερος στην πορεία. Αλλά τα μόνα πράγματα που σε απασχολούν -απ'ο,τι ακούω- είναι ο Παναθηναϊκός και το champion's league. Είναι δικό μου ατόπημα που περιμένω λογική σκέψη από άνθρωπο που αναφέρεται σε μια ποδοσφαιρική ομάδα ως "η ομάδα μου", με ύφος ανθρώπου που  μοιράζεται τα έσοδα του συλλόγου με τον Αλαφούζο. 

Οπότε, για όνομα, κλείσε το γαμημένο το ηχείο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορώ να βρω αρκετά ικανοποιητικό τίτλο γι' αυτό το αριστούργημα.

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...

Το πρόβλημά μου

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

Μου έχει λείψει

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινό...