και ήταν μία σούπα το μέσα μου. Και ένιωθα σαν παιδάκι που έκανε σκανταλιά όσο σε κρατούσα. Είναι που είχαμε πιει και οι δύο. Κανένας έλεγχος. Μαζευόμαστε πάλι στα λαγούμια μας όμως τώρα, ναι; Μόλις λάβω μήνυμα ότι είσαι καλά, θα ξαναμπλοκάρω το τηλέφωνο. Δεν ξέρω τί δύναμη με έσπρωξε να το ξεμπλοκάρω. Εν τω μεταξύ δεν πίστευα ότι θα έρθεις γιατί έχω συνηθίσει να απογοητεύομαι. Κοίτα να δεις. Περίεργα πράγματα συμβαίνουν.
Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη...
Σχόλια